Του Marx Factor
Ήταν μια από τις πιο σκληρές αποτυπώσεις της ναζιστικής
θηριωδίας αυτή η εικόνα των μελλοθάνατων να πορεύονται «μεταμουσικής»
στους θαλάμους αερίων. Η μουσική ευαισθησία των ναζιστικών σκουπιδιών
καθήλωνε και τον πιο αναίσθητο νοικοκύρη που «κοίταγε τη δουλειά του» και
τον ανάγκαζε να δει ότι στη τελική κρίση κανείς δεν έχει πιά τίποτε
δικό του. Ο επαγγελματισμός των μελλοθάνατων που παίζαν για τα θύματα
της στιγμής δεν ακύρωνε τις μουσικές αποχρώσεις αγωνίας για την «άλλη»
στιγμή του επικείμενου δικού τους θανάτου. Από τότε το σύστημα της
εξουσίας εκσυγχρονίστηκε,μεταμορφώθηκε, έγινε πιο ανθρώπινο πιο έμμεσο
και τόσο ανεπαίσθητο που την ώρα της τελικής λύσης μόνο κάποια ευαίσθητα
μυαλά μπορούσαν να δουν τις αναλογίες ενώ οι περισσότερες φωνές
επιμέναν οτι όλα αυτά «πέρασαν και είναι ευτυχώς παρελθόν»
Πρώτα μείωσαν μισθούς δημόσιων υπαλλήλων, μετά άρχισαν να πετάν αλλού τη
μπάλα μιλώντας για προβλήματα με «βρώμικους» και «λαθραίους» ανθρώπους
στο «υστερικό» κέντρο των Αθηνών. Ύστερα άρχισαν οι ιστορίες με δράκους
και γιαγιάδες να περνάν το δρόμο αγκαλιά με ναζί για να πάνε δήθεν στα
ΑΤΜ με ασφάλεια, κι ας ήθελες ας έλεγες κι όχι, ξέχασε γρήγορα ο κόσμος
το βιτριόλι στα μούτρα νεαρής τραγουδίστριας που αρνήθηκε τα φυλλάδιά
τους και τη προστασία τους. Καπάκι σε αυτό το σκηνικό ήρθαν τα ύπουλα
σιωπηλά χτυπήματα στις ελευθερίες μας. Πρώτα στις συνδικαλιστικές
ελευθερίες που είχαν ήδη ακυρωθεί στη συνείδηση του μέσου πολίτη είτε
από τη καθεστωτική ρητορική είτε απο τα καμώματα των κομματικά εγκάθετων
συνδικαλιστών που επέμεναν 35 χρόνια να βλέπουν τον συνδικαλισμό είτε
σαν απεργιόσημα για υπουργοποίηση είτε σαν εφαλτήριο εκλογικής
εξαργύρωσης «αγώνων» για εξασφάλιση και «κλείδωμα» της πολύτιμης
επιχορήγησης που θα ρύθμιζε τα όσα χρέη είχαν όλα ανεξαίρετα τα κόμματα.
Μετά ακολούθησαν οι πολιτικές ελευθερίες, και ειδικά οι εντονες
δραστηριότητες του αναρχικού χώρου που θεωρήθηκαν «ανομία» . Φυσικά
καμμιά αναρχική δράση δεν πορεύεται με μπουσουλα την αστικη «νομιμότητα»
ασχετα αν μερικές απο αυτές είναι καθόλα νόμιμες αλλά σημασία είχε να
ακυρωθεί στη συνείδηση του κόσμου τοσο το κινημα των καταλήψεων όσο και η
ελευθεριακότητα των αναρχικών που εδειχνε μια διέξοδο ελπίδας σε κόσμο
που ειχε συμφιλιωθεί με το κοινωνικό του ρόλο μέσα στο κελί της μισθωτής
δουλειάς η στον προθάλαμο του κελιου της ανεργίας.
Μετά
χτυπήθηκαν οι δομές αλληλεγγύης, με αιχμή δόρατος τα ΜΜΕ και πολιτικές
γλείτσες τυπου Λοβέρδου και την ναζιστικής εμπνευσης θεωρία των
«υγειονομικών βομβών» που χρησιμοποιήθηκε τόσο εναντίον της εναλλακτικής
κουζίνας και διατροφής των αστεγων-φτωχων και ανέργων οσο και εναντίον
των απεργων πείνας μεταναστών. Αυτό το φοβικό μηνυμα οτι η φτώχεια ειναι
επικίνδυνη για την υγεία το δούλεψε πολυ και ο συνήγορος του δανειστή ο
γελοίος Καμίνης με το μαζεμα των αστέγων απο τους δρόμους για να μη
τους δουν οι «τουρίστες» και θιγεί η βαριά βιομηχανία της χώρας. Βέβαια η
φτώχεια κυρίως πειράζει τους αστούς και το παραμύθι τους οτι «εντάξει
δεν εγινε και κανα κακό, χρειάζεται λίγο μάζεμα ο τόπος».
Τέλος χτυπήθηκε η κοινή λογική μαζι με την αισθητική μας. Ο.τι είχε
απομείνει να κρατηθούμε για να αντέξουμε τη επίθεση απληστίας του
καπιταλισμου σε κρίση επρεπε να εξανεμιστεί. Αρχισαν να αυτοκτονουν
άνθρωποι η να πεθαίνουν απο εκλυση μονοξειδίου αποτέλεσμα της ατελης
καύσης απο τις ξυλόσομπες. Τοτε μάθαμε πολλά, απο τις Ψυχιατρικές
Ενώσεις οτι είναι «αυτοκτονικότητα» και οχι αυτοκτονία, απο τα ΜΜΕ οτι
αφορούν ανθρώπους με ψυχολογικά προβλήματα, και απο τους ιδεολογικους
εκφραστές του συστήματος , ολη αυτή τη λερη παρέα των
ΤζημεροΜανδραβελοπορδοσάλτηδων, οτι φταίει η κακή μαθητεία στην χημεία
και τη φυσική, που δεν θυμομασταν το τυπο του μονοξειδίου του ανθρακα
και τις φυσικές του ιδιότητες.
Εκει μάθαμε οτι ο ναζιστικός
χαιρετισμός ειναι αρχαία ελληνική συνήθεια και το να ριχνεις ανθρώπους
στις ράγες του μετρό η να ρίχνεις σε ανθρώπους με σκάγια κυνηγιού αγριων
θηραμάτων ειναι «αμυνα κατα του ρατσισμού εναντίον των Ελλήνων». Μάθαμε
οτι ο δοσιλογισμός και η προδοσία δεν εχουν κριθεί ακόμα από την ιστορία
και οτι και αυτά μπορεί να ήταν αρχαία ελληνική συνήθεια. Ειδαμε οτι η
απόσπαση εκπαιδευτικών για το «κρυφο σχολειο ναζι» της Χρυσής Αυγής ουτε
ευαισθητοποίησε κανένα θεσμό της «δημοκρατίας» τους ούτε σχολιάστηκε
απο κανένα ΜΜΕ που τοσες μέρες ειχαν πεισει 10 εκατομμύρια κόσμο οτι το
χρέος δημιουργήθηκε εξ’ αιτίας της κατάληψης της Βίλλας Αμαλίας ας πουμε.
Η επίθεση που ειναι συνεχης και θεωρείται περιττή πολυτέλεια απο
ανθρώπους που δεν μπορουν πια να επιβιώσουν αλλά πρέπει να καταδειχθεί
ειναι η επίθεση στην αισθητική μας. Θεωρείται πλέον «φυσιολογικό»να
βλέπεις αγγελία «ζητείται νεα με προυπηρεσία εμφανισιμη για δουλια σε
ψησταρια με 250 ευρω το μηνα» η «ζητείται νεα με πειρα και εμφανισιμη
για 4ωρη δουλια γραφείου με 150 ευρώ το μηνα» και να μην αγανακτεί και
να ξεσηκώνεται ο πληθυσμός απο την αλητεία των αφεντικών που προκειται
να χρησιμοποιήσουν τα παιδιά μας σαν τα «πουτανάκια» τους. Επίθεση στην
αισθητικη είναι και η σιωπή με διαλλείματα παπαρολογίας του
αυτοαποκαλούμενου «πνευματικού» κόσμου που αφού αυτοβαφτίστηκε ετσι,
κατανάλωσε και ολα τα μεζεδάκια απο το πάρτι βάφτισης κι οπως αποσύρθηκε
βαρυστομαχιασμένος και χωρίς στόχο αλλο πλέον και προορισμό άρχισε να
αερολογεί εκκενώνοντας το πνευματικό του εντερο που εχει σε λειτουργία
ελλείψη κάποιας εγκεφαλικής δραστηριότητας. Ειχαμε «συγγραφείς» να μας
λέν οτι διαδηλώνουμε για λάθος όνομα, ποιητές να μας λέν οτι δεν εχουν
παγκάκι να κάτσουν για να ξεκουράσουν ενα αγύμναστο αεργο αδρανές απο
κούνια σώμα, και γενικά τιποτένιους δηθενάδες να μας λέν ότι «σημασία
έχει η αισθητική το στυλ ,ο πολιτισμός η καθαριότητα κλπ». Υπομέναμε με
οδύνη και οργή αυτή την επίθεση«αισθητικής» απο κατεξοχήν αναίσθητους
ανθρώπους που ζουσαν πάντα στη κοσμάρα τους και ενιωσαν μεγάλη μοναξιά
γιατι δεν ειναι πια τμημα της μαζας που πεινάει και δεν εργάζεται η
σκοτώνεται στη δουλιά για ψιχουλα.
Αυτό το κοινωνικό κατακάθι
που ομως βρίσκεται λογω ταξικης βαρύτητας στον αφρό της κοινωνίας ,
παρέα με τα ναζιστικά κατακάθια είναι η μουσική που μας συνοδεύει οπως
πάμε στα κρεματόρια της εθελοντικής αμμισθης η ψιχουλοαμειβόμενης
τελικής λύσης που επιβάλλουν τα αφεντικά του καπιταλιστικού κράτους. Δεν
χρειάζεται θάλαμος αερίων, ολη η πολη ειναι θαλαμος και τα αερια
αφθονα, ειτε απο την καταστολή είτε απο τις δραστηριότητες της μηχανης
παραγωγής-κατανάλωσης. Δεν χρειάζονται πια
μουσικοί,κοστίζουνε.... σημασία έχει ναχεις τον ηχο του υποδερμικου και
υπονευρικου μηνύματος μέσα σου, να προχωράς και να λες....», φταιν οι
ξένοι, φταίω κι εγω φταίει και η μάνα μου που δεν μ’εμαθε να κερδίζω
πολλα... καιρός να πληρώσω... κι εγω και τα παιδιά μου....». Χτυπιέται το
μυαλό μας και η αισθηση της ελευθερίας που ειναι η μόνη φυσική κατάσταση
του ανθρώπου... δεν ηταν οι μισθοί λοιπον ο στόχος....
τα βιολιά θέλαν να
κοιμίσουν τις αντιστάσεις μας.
