..''Εδώ, στην κατηφόρα των βουνοπλαγιών
Στη Δύση απέναντι
Και στων καιρών το χάσμα
Πλάι στα περιβόλια με την κομματιασμένη σκιά,
Σαν τους φυλακισμένους
Σαν τους άνεργους
Καλλιεργούμε την ελπίδα.
Πατρίδα που κοντεύεις στην αυγή,
Γίναμε όλο και πιο άμυαλοι
Αφού τόσο καιρό ατένιζε το μάτι μας τη νίκη:
Ανύχτωτες οι νύχτες μας κι οι πυροβολισμοί τις καταυγάζουν
Οι εχθροί μας που επαγρυπνούν,
Οι εχθροί μας που για μας το φως ανάβουν
Μες στο πηχτό σκοτάδι των σπηλαίων.
Ο ουρανός το μεσημέρι μολυβένιος
Τη νύχτα πορτοκαλένιος.
Ενώ οι καρδιές παραμένουν ουδέτερες
Οπως τα τριαντάφυλλα του φράχτη.
Στην πολιορκία, ζωή είναι ο χρόνος
ανάμεσα στην ανάμνηση της αρχής της
και τη λησμονιά του τέλους της...
Λέει, στο χείλος του θανάτου:
Τίποτα δεν μου απέμεινε να χάσω.
Ελεύθερος πλάι στην ελευθερία μου
Και με το αύριο στο χέρι μου...
Σε λίγο θα μπω στη ζωή μου
Να γεννηθώ ελεύθερος, χωρίς γονείς
Να επιλέξω για όνομά μου τα γράμματα του κυανού...
Εδώ, πάνω στις υψωμένες καμινάδες, πάνω στη σκάλα του σπιτιού,
Δεν υπάρχει χρόνος για τον χρόνο.
Κάνουμε ό,τι
Κι όσοι ανεβαίνουνε προς τον Θεό:
Τον πόνο λησμονάμε.
Ο πόνος
είναι αυτός: πως το πρωί
του σπιτιού η κυρά δεν κρεμάει της μπουγάδας το σκοινί
και πως της φτάνει η καθαρότητα ετούτης της σημαίας
Ο κάθε θάνατος
Κι ο αναμενόμενος ακόμα,
Είναι ο πρώτος.
Και πώς να δεις
Ενα φεγγάρι αποκοιμισμένο
Κάτω από κάθε πέτρα;
[Σ' έναν κριτικό:]
Μην εξηγείς τις λέξεις μου
Με το κουτάλι του τσαγιού ή την παγίδα για πουλιά!
Οι λέξεις μου με πολιορκούν μέσα στο όνειρο.
Οι λέξεις που δεν είπα
Με καταγράφουν κι ύστερα μόνο με αφήνουν να αναζητώ
Ο,τι απέμεινε από το όνειρό μου...
Αυτή η ρίμα δεν ήταν
απαραίτητη,
ούτε για του ρυθμού την αρμονία
ούτε για την οικονομία του πόνου.
Είναι περίσσεια, ανώφελη,
όπως μια μύγα πάνω στο τραπέζι.
Η ομίχλη είναι σκοτεινιά,
σκοτεινιά πυκνή κι άσπρη
που ξεφλουδίζουν το πορτοκάλι κι η γυναίκα που υπόσχεται.
Οι απώλειές μας:
Δύο με τέσσερις μάρτυρες τη μέρα
Δέκα τραυματίες
Είκοσι σπίτια
Πενήντα ελιόδεντρα
Κι ας μην ξεχνάμε τη δομική ανισορροπία
Που θα χτυπήσει το ποίημα, το θεατρικό έργο
Και τον μισοτελειωμένο πίνακα.
Της λέει: Περίμενέ με στην άκρη του γκρεμού.
Κι αυτή του λέει: Ελα...έλα! Εγώ είμαι ο γκρεμός.
Μια γυναίκα λέει στο πλήθος: Σκέπασε τον αγαπημένο μου
Γιατί τα ρούχα μου έχουν βραχεί από το αίμα του!
Αν δεν είσαι βροχή αγάπη μου
Γίνε δέντρο
Γόνιμο...γίνε δέντρο.
Κι αν δεν είσαι αγάπη μου δέντρο
Γίνε πέτρα
Υγρή...γίνε πέτρα.
Κι αν πέτρα, αγάπη μου, δεν είσαι
Γίνε φεγγάρι
Στο όνειρο της αγαπημένης...γίνε φεγγάρι.
[Ετσι είπε μια γυναίκα
Στον γιο της καθώς έθαβαν.]
Τούτη η πολιορκία θα διαρκέσει μέχρι ο πολιορκημένος.
Σαν τον πολιορκητή, να αντιληφθεί ότι η στενοχώρια
Είναι ένα απ' του ανθρώπου τα γνωρίσματα.
Σεις που επαγρυπνείτε! Δεν κουραστήκατε
Να επιτηρείτε το φως μες στο αλάτι μας;
Κι από τη φλόγα των ρόδων μέσα στην πληγή μας
Δεν κουραστήκατε, σεις που επαγρυπνείτε;
Στον δρόμο για τη φυλακή, μου είπε:
Βγαίνοντας, θα ξέρω
Πώς να επαινώ την πατρίδα
Ή να τη λοιδορώ
Είναι ένα επάγγελμα όπως όλα.
[Στην ποίηση:]
Πολιόρκησε την πολιορκία σου.
[Στην πρόζα:]
Από το λεξικό του Νόμου,
Πάρε τις αποδείξεις σου για μια πραγματικότητα
Που οι αποδείξεις την κατέστρεψαν
Κι εξήγησε τη σκόνη σου.
[Στην ποίηση και την πρόζα:]
Πετάξτε μαζί
Οπως τα δυο φτερά ενός χελιδονιού που φέρνει
Την ευλογημένη Ανοιξη.
«Εγώ ή αυτός»
Ετσι αρχίζει ο πόλεμος.
Ομως τελειώνει με μια αμήχανη συνάντηση:
«Εγώ κι αυτός».
«Είμαι για πάντα εκείνη»
Ετσι αρχίζει ο έρωτας.
Μα σαν τελειώνει,
τελειώνει μ' ένα αμήχανο αντίο:
«Εγώ κι αυτή».
Τούτη η πολιορκία θα διαρκέσει ώς την ημέρα που
Οι δάσκαλοι του Ολύμπου
Θα επαναλάβουν την αθάνατη Ιλιάδα.
Ενα παιδί θα γεννηθεί, εδώ, τώρα,
Στον δρόμο του θανάτου...κάθε ώρα.
Θα παίξει μ' έναν χαρταετό
Τεσσάρων χρωμάτων,
[Κόκκινο, μαύρο, άσπρο, πράσινο]
Επειτα θα μπει μέσα σ' ένα άστρο φευγαλέο.
Ο μάρτυρας με πολιορκεί: Δεν έκανα τίποτε άλλο από το ν' αλλάξω την κατοικία μου,
Τα απλά μου έπιπλα
Εβαλα μια γαζέλα πάνω στο κρεβάτι μου
Και μια ημισέληνο στο δάχτυλό μου
Για ν' απαλύνω τον πόνο μου.
Ο μάρτυρας με πολιορκεί: Μην ακολουθείς τη νεκρώσιμη πομπή
Εκτός εάν με γνώριζες.
Δεν ζητώ τη χάρη κανενός...''
محمود درويش (Μαχμούντ Νταρουίς)
Σε κατάσταση πολιορκίας
(αποσπασμα)
(Παραπομπη: www.mahmouddarwish.com)
Τη δημοσίευση την πείρα από συντρόφισσα, που την ανάρτησε σε κοινωνικό μέσο δικτύωσης και τις φωτογραφίες επίσης από συντρόφισσα η οποία σχολίασε την δημοσίευση. Τις έχει τραβήξει η ίδια και τις ευχαριστώ και τις δύο για την παραχώρηση.
...
