Ένας ακόμα (από τους άλλους)

 

Ένας ακόμα άνθρωπος πέθανε
Από μαγκάλι
Μην ανησυχείς
Δεν ήσουν εσύ
Εσύ εξάλλου ποτέ δεν θα πέθαινες από μαγκάλι
Τι στο διάολο
Κάποιον τρόπο θα έβρισκες
Είσαι έξυπνος άνθρωπος
Ξέρεις να προσέχεις τον εαυτό σου
Μόνος σου
Τι να σε ενδιαφέρει τάχα για τους άλλους
Ο κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του, θα πεις
Και όταν φτάσεις στο απροχώρητο κάποιον τρόπο θα βρεις
Από το κράτος
Από τις υπηρεσίες
Κι αν τίποτα από αυτά δε δουλεύει
Θα πας να βρεις τους "δικούς σου" να κλέψετε αυτούς που έχουν;
Ή να τους προστατέψετε από τους άλλους που δεν έχουν;
Για ένα πιάτο φαγί
Μα αφού "δικούς σου" δεν έχεις
Μόνο ομοίους
Κι όλη την πόλη θα την κάνετε μαγκάλι
Και στο Φίρερ θα βαράτε παλαμάκια
Και σημαίες θα κουνάτε πλαστικές
Και το πτώμα της κοινωνίας μας γλυκά θα νανουρίζετε...

Αν σας το επιτρέψουνε
Επιτρέψουμε
Επιτρέψετε

Πόσο πιο κάτω τελικά;

Διάλεξε λοιπόν

Σπάνε στο ξύλο, βασανίζουν, φυλακίζουν, ληστεύουν, εξαφανίζουν, δολοφονούν μετανάστες, πρόσφυγες στα σύνορα της χώρας μας επί ελληνικού εδάφους, σε συνεργασία με Ευρωπαίους μπάτσους, αξιωματούχους και στρατιωτικούς. Όλα τα καθάρματα στην Ευρώπη γνωρίζουν τι ακριβώς συμβαίνει και δεν υπάρχει περιθώριο για δικαιολογία τούμπαλι.

Και πόσα ακόμα που συμβαίνουν και εμείς κλείνουμε τα μάτια, σιωπηροί συνένοχοι, αφήνουμε την εξουσία ανενόχλητη να πραγματοποιεί τις σφαγές της, για ένα πιάτο φαγητό, μια στέγη, μια εξευτελιστική εργασία, μια ασφάλεια του κώλου. Βαράνε δίπλα το συνάνθρωπο και εμείς υποκρινόμαστε ότι δε βλέπουμε, δεν ακούμε και συνεχίζουμε το χαβά μας και την παραμύθα. Μέχρι όσο μας παίρνει, μέχρι τέλους, μέχρι να είναι τόσο αργά που θα μας έχουν κολλήσει το πιστόλι στο κεφάλι και τότε δεν θα πρέπει να αναρωτιόμαστε γιατί και ούτε να πιστεύουμε ότι δεν έχουμε κάνει τίποτα κακό. Γιατί έχουμε συναινέσει σε ιμπεριαλιστικές σφαγές και γενοκτονίες μέσω της σιωπής μας.
Διάλεξε λοιπόν.
Οι άνθρωποι είμαστε οι επιλογές μας ή απλά δεν είμαστε καθόλου.

 

 

Τουρλού Παλαιολόγου, ιστορίες γι αγρίους

Και πάλι λοιπόν σήμερα, κυρίες και κύριοι και αγαπητά μου παιδιά, θα μας απασχολήσει το μέγα αιώνιο ερώτημα:
Το αυγό έκανε το χρυσαυγήτη ή ο χρυσαυγήτης την κότα; 

Ιδού και ο βάρδος των σύγχρονων ναζιστικών ταγμάτων εφόδου, ο υμνητής της χούντας και της σκυλοματσομαγκιάς του κώλου, συνεχιστής της οριεντάλ υποκουλτούρας, αρνητής της τσιγγάνικης καταγωγής του (τσαμπίκος - μπόχαλος, τουρκόγυφτος συγκεκριμένα και ας με συγχωρήσουν οι σύντροφοι - συντρόφισσες για το ύφος μου), ο ένας και μοναδικός, ο πρίγκηπας της βαθιάς αρχαιοελληνικής γνώσης, το μοναδικό ενδυματολογικό γκροτέσκο που θα μπορούσε άνετα να συναγωνιστεί με άμυλα και αθλητικό πνεύμα, τον αξεπέραστο Μάγκα.
Ο "στη μέση του δρόμου στάθηκα αλλά είχαν απεργία οι φορτηγατζήδες" αυτοπροσώπως:

- Σύντροφε έχω την εντύπωση πως λαϊκίζεις.
- Θα με καταλάβουν και τα ράφια, τέλος.

Εν το μεταξύ έχει βουίξει ο χώρος και ο τόπος με το τηλεπαθητικό μήνυμα που διαδίδουν εδώ και κάμποσο καιρό, αλληλέγγυες επαναστατικές δυνάμεις και εφεδρείες από το υπερπέραν, με σκοπό την τόνωση του πεσμένου ηθικού ορισμένων συντρόφων οι οποίοι παρ ολίγο να καταθέσουνε τα όπλα:

"Πληροφώρηση και διάδωση ιδεών, με σκοπό τη διαπαιδαγώγηση για τον τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας, ύστερα από την ανατροπή του υπάρχοντος status quo, μετά την καταστροφή του πλανίτη γη και την οργάνωση της μαζικής μετανάστευσης των εναπομείναντων, σ' άλλη γης, σ' άλλα μέρη..
(Η τελευταία φράση είναι το κλειδί αλλά και το έναυσμα αφύπνισης, των υποστηρικτών μας και μη, σε αυτό το παγκοσμίας εμβέλειας εγχείρημα, που ευελπιστώ ότι θα αλλάξει τη μορφή του πλανήτη όπως την ξέραμε, μια για πάντα και ανεπιστρεπτί.)
Πιστέψτε σε εμάς.
Δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
Θα φέρουμε το τέλος, διότι μοναχά με αυτό τον τρόπο θα μπορέσουμε να ελπίζουμε σε μια νέα, ελπιδοφόρα χρυσή εποχή για την ανθρωπότητα.
 Τύφλα να χει ο Ποσάδας. Κατατάξου κι ΕΣΥ στις στρατιές μας, η Επανάσταση σε χρειάζεται!"

Άμα με υγεία και παιδεία, καταφέρει αυτή η κυβέρνηση να παραμείνει όρθια, αυτό θα σημαίνει πως προσπαθήσαμε πολύ!

Φταίνε τα μαντριά που έχουν βάλει τον κόσμο μέσα. Η εξουσία πλέον δεν πολεμάει με τους όρους που μας έχει δώσει εμάς να πιστεύουμε. Όσο περιοριζόμαστε στα "αριστερός", "αναρχικός¨, "κομμουνιστής" και λοιπές ταμπέλες, θα είμαστε χωρισμένοι και το κράτος θα γελά. Μας έχουνε βάλει σε κουτάκια και μας παίζουνε κανονικά. Έχουμε αποβλακωθεί εντελώς. Η εποχή έχει αλλάξει και εμείς ακόμα παίζουμε τους καμπόιδες και τους ινδιάνους.

Και θα κλείσω αυτό το μίνι τουρλού, με μια παλαιά πραγματική ιστορία, έτσι για να έχει απ όλα και να μπορώ να δικαιολογήσω κάπως καλύτερα τον λόγο της δημιουργίας και ύπαρξής του.

Αναστενάζουν τα artan και τα σιρόπια αδειάζουν
Της Ένωσης οι αετοί καριόλια κατεβάζουν
Tavor, stedon, hypnosedon
Jactus, dovavixil και peracon
Χασίσια πιείτε, όλοι μαστουρωθείτε
Πιείτε - πιείτε - πιείτε!

Επική παραλλαγή του ύμνου της ΑΕΚ, που την άκουσα πρώτη φορά στα τέλη της δεκαετίας του 80' κάπου στα Εξάρχεια, από "τοξικούς / χαοτικούς" οπαδούς που αράζανε τότε στο "δωματιάκι" και σκορπούσαν συχνά τον τρόμο σε ανυποψίαστους νοικοκυραίους αλλά και μπάτσους, στις περιοχές Γκύζη, Εξάρχεια, Ακαδημίας, Πατησίων και γύρο.
Οι περιθωριακές ομάδες των Εξαρχείων θα έλεγε κανείς.. Εγώ θα έλεγα, προβληματισμένο και ζωντανό κομμάτι της νεολαίας που έψαχνε τον τρόπο να αντιταχθεί στο σύστημα. Κάποιοι τα καταφέρανε να βρούνε το δρόμο της αντίστασης, άλλους τους απορόφισε το σύστημα και άλλους η κρατική καταστολή της πρέζας.

Δόξα και τιμή στο Νότη Βελουχιώτη!
Ακολουθεί άσμα λαϊκό, αντιφασιστικό: Το παλιόπαιδο (σκατοφασίστας) VIDEO PLAY

Μια ομίχλη φωτεινή

Στα 1990
Μια ομίχλη φωτεινή
Ουσία μυοδιαλυτική
Εξορία από την ελευθερία
Πικρή μπουκιά
339 τριακόσιες τριάντα εννιά
Ημέρες και νύχτες
Αδιάβατες Σταλαγματιές χωρίς
ερμηνευμένα χρώματα .
Έβρος ,ποτάμι Άρδας
Ρυζια
Μίσος προοδευτικό
Για μια άχρηστη χώρα
Με φάκελο στο α2
& όλοι σχεδόν με φάκελο
Εκεί .
Κανονικό κρέας για κανόνι
ΜΟΝΟ - τίποτα άλλο.
Κρέας γι αυτούς
Πίσω έπαιζαν αγάπες, όνειρα
Η επανάσταση, οι φίλοι
Άλλοι, οι σύντροφοι.
Πάντα 3 κρουασάν και για τους Κούρδους στα κελιά.
Να τύχαινε και η σκοπιά , καλή
Και ρούχα και τσιγάρα .
Και να μιλάς με τα μάτια
Σου ,τους .
Κρύο ........να σκίζει τις άκρες των ματιών
Και το ίδιο κρύο και στην ψυχή .
Και να σαι με λίγους αλλά καλούς, έτοιμους .
Σύντροφοι .
-και έτσι ήταν .....από τότε που τα ματ σκότωσαν τον εργάτη συνταξιούχο Μαυροειδή 84, 1984 χρόνια και έργο του Όργουελ - παλιό - για εμάς να το ζούμε, τότε, τώρα .
Μετά άρχισαν πολλά, τον Μιχάλη στην πλάτη, πίσω, του κόψαν
την ζωή .
Κάψαμε την εφηβεία τότε ....χωρίς ΝΕΤ,  χωρίς κινητά
Χωρίς καν δίκτυα υποστηρικτικά
Ομίχλη, μετά πάλι
Τσουτσουβής, Μαρίνος, Αξαρλιαν, Πρέκας, ΣΚΕΥΩΡΙΕΣ, 1 κάθε χρόνο
Ο γιατρός στο σπίτι ο Τσιρώνης
Καμιά φορά να φοβάσαι και για την ελευθεροτυπία ακόμη
Την εφημερίδα, κυνηγούσαν
Αν και μετά από ένα σημείο δεν σε νοιάζει
Σε πηγαίνει ο δρόμος
Πας κι ΕΣΥ
Ομίχλη ....ματια
Ήχοι απόκοσμοι φίλοι
Η ΕΡΑ να παίζει συντροφιά ευτυχώς
Κάνα δάκρυ καμιά σοκολάτα
Συνάντηση με ίδιους σκλάβους από απέναντι
Σπαστά αγγλικά .....
1 φορά κρέας την βδομάδα αυτοί
3 εμείς ....
Έλληνες, Τούρκοι, Κούρδοι, μπάτσοι, καραβανάδες
Ένα σύμπλεγμα ανελευθερίας
Σε μη ορατά σύνορα, ανύπαρκτα δηλαδή .
Μετά η ΛΕΥΤΕΡΙΑ ....
Ποια ΛΕΥΤΕΡΙΑ ....στην αρένα του προλετάριου
Στους δρόμους, στους φίλους, στους συντρόφους
Στις ΣΚΕΥΩΡΙΕΣ τις παλιές, τις νέες
Να φυλλοροούμε
Αλλά να είμαστε, πάντα .
Να κουβαλάμε αφίσες να κάνουμε συνελεύσεις
Να έρχεται ο Παζ
Να έρχεται ο ΤΑΜΤΑΚΟΣ
Να βλέπεις τον πάμπλο να βλέπεις τον σερίφη
Να νικάς που νιώθεις
Και ας είναι ο λαιμός με ξυράφια
Να λες πάντα ότι το δίκαιο
Το έχουν οι ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΙ
Να στο λέει και το δίκαιο
Να παίρνουμε δύναμη
Να νικάμε.
Μετά η Γένοβα, μετά η Θεσσαλονίκη, μετά το πλάτεμα
Μετά να είμαστε πολλοί
Μετά να νιώθουμε ικανοί .
Μετά μια νύχτα
Νωρίς, ένα ρεύμα πέρασε, μέσα
Από την ομίχλη
Μέσα από όλο το άδικο
Και μέσα από όλων τις ζωές
Και έγινε αίμα και άμμος
Και γίνεται συνεχώς
Και πάντα αυτήν η σκέψη
Που μου κοκάλωσε το μυαλό από τις 9 Δεκέμβρη
Εκτός του κρύου που έσκιζε πάλι τις άκριες των ματιών
"Ότι θα μας εκδικηθούν "που είπαμε
ΑΡΚΕΤΑ ΡΕ ΚΟΥΦΑΛΕΣ ΜΕ ΤΙΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΣΑΣ
και τους κάναμε να είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους επί ένα μήνα ολόκληρο, δεν τους ένοιαζαν ούτε οι δείκτες, ούτε οι αγορές, ούτε τα κέρδη
Τους ένοιαζε να σωθούν και να τα καταφέρουν
Γιατί έτρεμαν και τρέμουν ακόμη
Την λάμψη της ομίχλης
Που αργά αλλά σταθερά ξαναέρχεται
Και ας μην φαίνεται
Άλλωστε καμιά φορά δεν φαίνεται
Η ΛΕΥΤΕΡΙΑ .
και αυτήν την φορά δεν θα είναι ερώτηση .
Το ξέρουμε .
Και το ξέρουν .
Και για τους μετανάστες και για τα άκοφτα Εισητήρια και για την Γκουλιώνη και την Κούνεβα και τις οροθετικές και τα παιδιά του κρύου στην Λάρισα και την κοπελίτσα και την μητέρα της
Και τον Χριστουλα και τον δάσκαλο απο την Ξάνθη
Και τα εργατικά ατυχήματα και τους βασανισμούς
Κι την λάμα στον Φύσσα
Και τους φαντάρους τους νεκρούς
Και τους Νιγηριανούς σφαγμένους
Και τους Αιγύπτιους ψαράδες και τους Πακιστανούς χωρίς σαγόνια
Και τους συντρόφους στις εντατικές και τα σπασμένα κεφάλια και τα χαμένα μάτια
Και τα χτυπημένα κορίτσια
Και τους δαρμένους παππούδες
και τους συλληφθέντες μαθητές σχολείων
Και για τον τρόμο στις Σκουριές
Και τις χτυπημένες γυναίκες
Και τις συλλήψεις
Και για όλα τα όνειρα
Που έκλεψαν .
Για όλα . 
Ούτε ενα δεν θα μείνει αδικαίωτο .
Ομίχλη φωτεινή .


Soulis Thomopoylos