Το μανιφέστο των Νεοποσαδιστών

Οι Νεοποσαδιστές περιμένουμε την καταστροφή, θεωρώντας την τη μόνη ελπίδα για κοινωνική επανάσταση, ή γενικότερα για μετάβαση της εξουσίας από τα καθάρματα τους καπιταλιστές, στο Λαό.
Δεν θεωρούμε ότι οι απεργίες, η συγκρουσιακή εξέγερση μέσα στις πόλεις και γενικότερα οι γνωστές πρακτικές αντίστασης θα μπορούσαν να φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, αλλά επίσης δεν επιθυμούμε να τις ματαιώσουμε, θεωρώντας τες και αυτές χρήσιμες και αναγκαίες.  Θεωρούμε όμως ότι η πολυπλοκότητα της οργάνωσης των παγκόσμιων κέντρων εξουσίας, δεν θα τους επέτρεπε να γίνουν αποτελεσματικές για πολλούς και διάφορους λόγους.
Ένας από τους κυριότερους λόγους αυτούς είναι ότι, τις παλαιές ιδεολογίες και πρακτικές αντίστασης, όπως τον κομμουνισμό, τον μαρξισμό και πολλά σε ισμό, τις παίζει στα δάχτυλά της, διότι τις έχει αντιμετωπίσει πολλάκις στο παρελθόν.

Ο παγκόσμιος καπιταλισμός είναι σε κρίση ανεπανάληπτη και αυτό θα τον οδηγήσει νομοτελειακά στο τέλος του, στον πυρηνικό όλεθρο και την απόλυτη καταστροφή.
Εμείς όμως δεν το απευχόμαστε αυτό, απεναντίας το θέλουμε, το επιζητούμε!
Διότι μόνο τότε πιστεύουμε ότι θα έχουμε την ευκαιρία να επωφεληθούμε για να ανοικοδομήσουμε έναν νέο κόσμο αταξικό, ελευθεριακό, έναν κόσμο με αναρχική οργάνωση της κοινωνίας.
Μέχρι να γίνει λοιπόν αυτό, καθήκον μας είναι να διαδίδουμε την ιδέα, να την επικοινωνούμε και να οργανωνόμαστε υπόγεια και προσεκτικά προκειμένου να πετύχουμε το σκοπό μας.
Να προετοιμάσουμε τον κόσμο για την νέα αρχή!
Να μην επιτρέψουμε στους ολιγάρχες να σηκώσουν κεφάλι μετά την καταστροφή, να είμαστε όλοι και όλες σε ετοιμότητα. Διαφορετικά το τοπίο θα διαμορφωθεί απόλυτα φασιστικό. Οι εναπομείναντες θα είναι εξαναγκασμένοι να ζουν μέσα σε πολιτείες κάστρα, πλήρως ελεγχόμενες από τους εξουσιαστές και με το τσιπάκι φυτεμένο στον εγκέφαλο. Οι αντιφρονούντες θα είναι καταδικασμένοι να πεθαίνουν εξόριστοι στην γη, αποκλεισμένοι από τις πόλεις, η οποία γη δεν θα είναι τίποτε άλλο από μία τεράστια μολυσμένη τοξική έρημο, δίχως νερό και τροφή.
Με λίγα λόγια, αν τους το επιτρέψουμε, η παγκόσμια απολυταρχία θα είναι γεγονός.

Θα πρέπει λοιπόν να είμαστε σε πλήρη ετοιμότητα την επόμενη μέρα. Την άγια εκείνη μέρα που θα ξημερώσει αμέσως μετά την πυρηνική καταστροφή. Την μέρα εκείνη που θα συγκρουστούμε με τις εναπομείναντες δυνάμεις του κατεστραμμένου συστήματος και θα Νικήσουμε!

Εμπνευσμένοι από τον πατέρα Ποσάδα, τους Γάλλους καταστασιακούς και την Ισπανική αναρχική άνοιξη, σας καλούμε όλες και όλους σε οργάνωση και επαγρύπνηση.



Η κοινωνική επανάσταση μόνο διεθνιστική και παγκόσμια μπορεί να είναι,για να σταθεί όρθια. Απώτερος στόχος η διαπλανητική!

Ο Νεοποσαδισμός είναι εδώ, παραμονεύει και θα νικήσει!

Ξέρεις εσύ...

Οικονομικοί μεταναστες
Συναισθηματικοί μεταναστες
Νερα 1του ευρώ η εξάδα
50 λεπτα το μικρο
Η αγορα των κενών
Συνορα στον νου
Ψέματα σε αργαλειους
Υπαρχει και αμμος απατητη οριστικα
Μισθος
Σχεσεις pixel
Ανασχεσεις συμβιβασμων
Μετρημένες αγορασμένες αγαπες
Πολιτικη της προκοπής
Χάρτινη μελάνι
Βλέμματα με στροφές
Γελια καταδικασμένα
Ράντζα στα επείγοντα των ιδεών
Αληθειες που δεν λεγοντε
Παιδακια χωρις μέλλον
Μυελοι τραυματίες
Εγκέφαλοι με αναστολη
Πεταμενοι πισω απο σύρματα ανθρωποι
Κόμματα Κωματα κοματος καματος
Δακρυα σε καλη τιμη
Υγρα ερωτων ψάχνουν πατρίδες
Μια ζαντα ενα σπιτι σε τιμη ποδηλάτου
Χαρτονια με ονειρα
Αλλα δακρυα με φως σε εντατικη
Βια το πεινασμένο παιδι
Τα πεινασμένα παιδια ,τι ;;
Εκλαιγες γιατι στο ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟ κατοικούσαν οι φελλοί -για τα τζάμια -& οχι για την ζωη
Φιλοι απο σταφύλι χωρις κρασι
Οι μπατσοι δεν εχουν μάνες κι εαν εχουν δεν ειναι απο ερωτα που ηταν αληθινος
Δεν εφτασε σωστα η συλληψη απλήρωτη η ικανοποίηση
Χρηματα ειναι η κυριαρχία εναντια στην ελευθερια
Ελευθερια ειναι αυτο που ηταν στο γέλιο σου
Το αχνουδωτο
Δεν εκλέγειν δεν αποφασίζειν δεν γελας
Τα σκουπίδια δεν εκαναν ποτε ανθρωπο
Παντα το αντίστροφο εγινε
Ο σοσιαλισμος δεν ειχε κωλο
Στα Γκουλαγκ ηταν 5 κτήρια αναρχικοι
Βρέθηκαν πολλοι συγγραφείς στην Αραγωνια
Στο αραγες μέτωπο
Ηταν πολυ το οπιο στο μαροκο
Χιονίζει ακομη ευτυχία στο Γουνστοκ
Διψούν στην συρια και στην παλαιστινη
Στο ΓΚΟΥΑΝΤΑΝΑΜΟ δυο ωρες δεν ειναι δεμένοι στις 20
(& δεν εκαναν τιποτα )
Ο δυτικός πολιτισμός ειναι μεσα σε λαθος τυλιγμένος
Δακρυγόνα Ισραήλ μαζι με μασκες
Στα 10 τελευταια ετη 60δις δολάρια να ποτίζουν αργο φευγιό
Κέρδη
Κοντο το πάπλωμα στα ξένα
Τα καλυτερα μυαλα λενε μεταναστες
Οχι ρε κουφαλιτσες οι έχοντες τις δυνατότητες έγιναν εργαλεία του ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ
Ο καρουζος μαλωσε με τον ελυτη
Κι ο τελευταίος δεν βγηκε κατω στον δρόμο
Τα δαχτυλα του γκορπα ηταν οντως κίτρινα
Απο την νικοτίνη
Ομως το μυαλο ηταν μες την λάμψη
Στην Αναφη ο αλεξανδρου εξορία
Έγραφε και με φως σεληνης ......δεν ειναι και ευκολο
Κατι παλιές πληγες δραπέτευαν
Στους καιρούς με πενιχρά κέρδη
Ο λεωνιδας ο χρηστακης θα πίνει κανα τσίπουρο με τον Νικόλα
Στην υποθεση σκαλα τοτε στην βαρκελωνη αθωώθηκαν μετα απο χρονια για τον καμμένο κινηματογράφο ομως η ρετσινιά εμεινε
Ηταν το ισπανικο κρατος πισω απο την σκευωρία
Εχεις και μια ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ στην ελλαδα
Γυρνά τωρα πλευρό
Ολα αυτα ειναι μακρια απο την επιτυχία του εγω σου.
Ησουν παντα θύμα
Και να ειστε νόμιμοι .
Κι οποιος ξεστράτιζει να τον χαφιεδιζετε
Ξερετε εσεις.



Soulis Thomopoylos

Παραδειγματισμός

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε το ελληνικό κράτος σκοτώνει από εκδίκηση

Σκοτώνει έναν νέο που πήγε κόντρα στο σύστημα και το σύστημα τον τιμώρησε 

Αλλά φαίνεται ότι αυτό δεν είναι αρκετό

Το σύστημα τον θέλει νεκρό

Για παραδειγματισμό

Το σύστημα αυτό που ολοένα γίνεται και πιο αντιδραστικό 

Φασιστικό 

Απάνθρωπο

Προκειμένου να υπερασπιστεί τα αφεντικά του

Σκορπά τρομοκρατία στους απελπισμένους πολίτες

Και τους κουνάει το δάχτυλο με βαρβαρότητα και φυλακές τύπου Γ'

Δεν μας ενδιαφέρει καθόλου για πιο λόγο είναι στη φυλακή ο Ρωμανός

Αυτό που μας ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή, δεν είναι καν η παράνομη αφαίρεση του δικαιώματός του στην φοίτηση

Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να ζήσει 

Και αν δεν θέλουν να ζήσει, τουλάχιστο να είναι ειλικρινείς και να επαναφέρουν την θανατική καταδίκη 

Αρκετά έπαιξαν με τη νοημοσύνη μας

Θάβουν κόσμο ζωντανό στις φυλακές

Ρίχνουν κορμιά για να στοχεύσουν στο μυαλό μας

Αλλά εμείς οι τρελοί πάντα θα υποστηρίζουμε το αδύνατο

Λευτεριά

.

Η μοναδική λύση!

Ψυχή ονομάζουν οι ψυχοπαθείς και οι φαντασιόπληκτοι, το αποτέλεσμα των λειτουργιών του εγκεφάλου τους, τη νόηση η οποία κινδυνεύει πάντοτε από την δίδυμη αδερφούλα της την παρανόηση. Η κατανόηση είναι η πρώτη ξαδέρφη της, καθώς γνέφεις καταφατικά στην νόηση μου.
Καθώς δουλεύει το ματζαφλάδι ο εγκέφαλος ως όργανο, μηχάνημα του ανθρώπινου σώματος, παράγει σκέψεις, εικόνες και σε συνδυασμό με ορμόνες και άλλα χημικά, παράγει επίσης επιθυμίες και άλλα διάφορα.
Καθώς πολλά από αυτά συμβαίνουν στο κεφάλι τους και το νιώθουν αυτό, η πνοή, αναπνοή φαίνεται να είναι κάτι σαν τρόμπα, ψυχότρομπα, η οποία δίνει την ώθηση.
Αυτό δεν είναι και τόσο λάθος διότι την ώθηση την δίνει, αλλά όχι στην ψυχή, αλλά μέσω των πνευμόνων στον ανθρώπινο οργανισμό.
Το στόμα λοιπόν είναι η πύλη της ψυχής και ο κώλος η έξοδος κινδύνου.
Από εκεί θα έπρεπε κανονικά να εκκενώνουμε τις κακές σκέψεις και επιθυμίες με τη μορφή πρίτσας.
Όσο πιο δυνατή η πρίτσα, άλλο τόσο μεγαλύτερη και η ψυχική ανακούφιση. Έλα όμως που δεν είναι ψυχική η ανακούφιση αλλά σωματική.
Άντε όμως να του το εξηγήσεις αυτό του ψυχάκια που θέλει να ξεκωλιαστεί.
Διότι ο ψυχάκιας χέζει και το αισθάνεται, σαν να του βγαίνει η ψυχή, και τα δίνει όλα για την υπέρτατη απογείωση.
Κάθε χέσιμο κι ένας μικρός θάνατος, σαν τον οργασμό.
Άρα ο θάνατος είναι ωραίος!
Γιατί δεν άκουσα κανέναν που να μου πει ότι δεν του αρέσει ο οργασμός.
Μόνο όσοι δεν τον γνώρισαν ποτέ.
Το ίδιο και το θάνατο από την ανάποδη.
Δεν τον γουστάρουν οι πιο πολλοί αλλά δεν τον ξέρουν.
Μόνο κάτι φήμες έχουνε ακούσει που τις αναπαράγουν σχιζοφρενείς θρησκόληπτοι και σαϊεντολόγοι και ναρκομανείς που βλέπουν οράματα από την πολύ τη μαστούρα.
Αλλά οι άλλοι οι σχιζοφρενείς επίσης, που έχουν την αρρώστια να κυβερνάνε τον κόσμο, δεν θέλουν να μάθει ο κόσμος επιτέλους ότι ο θάνατος είναι η ιδανική κατάσταση, η απόλυτη νιρβάνα, γιατί μετά δεν θα έχουν σκλάβους για να παίζουν στην πλάτη τους το αγαπημένο τους παιχνίδι, το monopoly.
Για τέτοια σκευωρία μιλάμε.
Και άσε εσύ τους άλλους να το αναλύουν πολιτικά.
Μπούρδες.
Το πρόβλημα είναι πάρα πολύ απλό, απλούστατο και υπάρχει λύση:
Μια ομαδική αυτοκτονία θα σας πείσει!
Θα σταματήσει όλα τα προβλήματα που άδικα τυραννούν αυτή την γελοία ανθρωπότητα.
Δεν υπάρχει γιατρειά, δεν υπάρχει μέλλον.
Αμήν.

Όταν πληγώνονται οι νεράιδες

Όταν πληγώνονται οι νεράιδες τελειώνουνε τα παραμύθια

εκεί που φτερουγίζει ο νους,

εκεί που ξημερώνει,

εκεί που συναντά το αμόνι η λεπίδα των χαμένων,

είναι ο λόγος μου η οργή των απελπισμένων.

Δεν ξέρεις για μένα

Στα μονοπάτια των καιρών έχω ένα μυστικό αγέρωχο

Είμαι δω για να θυμάμαι

Μια ψυχή κουρελιασμένη και κορμί σαν πτώμα

Κάτι σπασμένοι ουρανοί

και μόνο σύμμαχο τον εαυτό μου

Θέλω ν’ αδειάσω την καρδιά μου

Είναι γυμνή η χαρά μου

Χάνομαι σ’ αυτόν τον κόσμο

Δεν υπάρχουν κανόνες

Μόνοι μας χτίζουμε τους τοίχους μας

Μου είπες θα φύγω χθες το βράδυ ξαφνικά

Μέσα σου καίγεσαι και υποφέρεις

Διώχνεις τις σκέψεις για να μην κλάψεις

Η σιωπή μας είναι ο δισταγμός για την ζωή

Πέτα μακριά

Ήταν φίλος το σκοτάδι τελικά

(Οι φωτογραφίες όπως και οι στίχοι, είναι παρμένοι από το niwse)

Δανεισμένο από το φίλο Sfentonix Dreamcatcer που και αυτός το δανείστηκε

...

Επιμορφώστε το φασίστα

  Δε λέω, να του επιμορφώσουμε τους φασίστες κι εγώ μέσα είμαι και μάλιστα  παραδίδω και δωρεάν μαθήματα.

Επίσης δεν είναι κακή ιδέα, να φτιάξουμε ομάδες και να πηγαίνουμε να κυνηγάμε φασίστες (λάθος έκφραση) να τους προσεγγίζουμε ήθελα να πω, για να τους δίνουμε βιβλία και άμα δεν θέλουν να τα διαβάσουν, να τους τα μπουκώνουμε με το ζόρι, να τους τα δίνουμε να τα φάνε. Τουλάχιστο θα έχουμε προσπαθήσει. Για να μη λένε μερικοί καθώς πρέπει αριστεροί ότι είμαστε και βάρβαροι... 

Να του λες του φασίστα "διάβασε ρε καριόλη" και άμα αντιστέκεται να του το τρίβεις στη μάπα ανοιχτό, από την πλευρά των σελίδων, μπας και πάρει τίποτα γράμματα και αν δεις ότι συνεχίζει να αντιστέκεται, να του το χώνεις μέσα στο στόμα και του το ταΐζεις μέχρι να το μασήσει όλο και να το καταπιεί, προκειμένου να μην πνιγεί. Αφού το μασήσει και τον αφήσεις λίγη ώρα να το χωνέψει, μετά να τον ξεκινάς τις ερωτήσεις, εξέταση. 

Ε, δε μπορεί, κάτι θα έχει πάρει στο μυαλό του μέσα. Το ζήτημα είναι να φτιάξουμε μια καλύτερη κοινωνία... μη το γαμήσουμε και το θέμα εντελώς.

 

Εικόνα από:  Wonder Jlaw 3

...

Παραπομπή στον Mahmoud Darwish

..''Εδώ, στην κατηφόρα των βουνοπλαγιών
Στη Δύση απέναντι
Και στων καιρών το χάσμα
Πλάι στα περιβόλια με την κομματιασμένη σκιά,
Σαν τους φυλακισμένους
Σαν τους άνεργους
Καλλιεργούμε την ελπίδα.

Πατρίδα που κοντεύεις στην αυγή,
Γίναμε όλο και πιο άμυαλοι
Αφού τόσο καιρό ατένιζε το μάτι μας τη νίκη:
Ανύχτωτες οι νύχτες μας κι οι πυροβολισμοί τις καταυγάζουν
Οι εχθροί μας που επαγρυπνούν,
Οι εχθροί μας που για μας το φως ανάβουν
Μες στο πηχτό σκοτάδι των σπηλαίων.

Ο ουρανός το μεσημέρι μολυβένιος
Τη νύχτα πορτοκαλένιος.
Ενώ οι καρδιές παραμένουν ουδέτερες
Οπως τα τριαντάφυλλα του φράχτη.

Στην πολιορκία, ζωή είναι ο χρόνος
ανάμεσα στην ανάμνηση της αρχής της
και τη λησμονιά του τέλους της...

Λέει, στο χείλος του θανάτου:
Τίποτα δεν μου απέμεινε να χάσω.
Ελεύθερος πλάι στην ελευθερία μου
Και με το αύριο στο χέρι μου...
Σε λίγο θα μπω στη ζωή μου
Να γεννηθώ ελεύθερος, χωρίς γονείς
Να επιλέξω για όνομά μου τα γράμματα του κυανού...


Εδώ, πάνω στις υψωμένες καμινάδες, πάνω στη σκάλα του σπιτιού,
Δεν υπάρχει χρόνος για τον χρόνο.
Κάνουμε ό,τι
Κι όσοι ανεβαίνουνε προς τον Θεό:
Τον πόνο λησμονάμε.


Ο πόνος
είναι αυτός: πως το πρωί
του σπιτιού η κυρά δεν κρεμάει της μπουγάδας το σκοινί
και πως της φτάνει η καθαρότητα ετούτης της σημαίας


Ο κάθε θάνατος
Κι ο αναμενόμενος ακόμα,
Είναι ο πρώτος.
Και πώς να δεις
Ενα φεγγάρι αποκοιμισμένο
Κάτω από κάθε πέτρα;


[Σ' έναν κριτικό:]
Μην εξηγείς τις λέξεις μου
Με το κουτάλι του τσαγιού ή την παγίδα για πουλιά!
Οι λέξεις μου με πολιορκούν μέσα στο όνειρο.
Οι λέξεις που δεν είπα
Με καταγράφουν κι ύστερα μόνο με αφήνουν να αναζητώ
Ο,τι απέμεινε από το όνειρό μου...


Αυτή η ρίμα δεν ήταν
απαραίτητη,
ούτε για του ρυθμού την αρμονία
ούτε για την οικονομία του πόνου.
Είναι περίσσεια, ανώφελη,
όπως μια μύγα πάνω στο τραπέζι.


Η ομίχλη είναι σκοτεινιά,
σκοτεινιά πυκνή κι άσπρη
που ξεφλουδίζουν το πορτοκάλι κι η γυναίκα που υπόσχεται.


Οι απώλειές μας:
Δύο με τέσσερις μάρτυρες τη μέρα
Δέκα τραυματίες
Είκοσι σπίτια
Πενήντα ελιόδεντρα
Κι ας μην ξεχνάμε τη δομική ανισορροπία
Που θα χτυπήσει το ποίημα, το θεατρικό έργο
Και τον μισοτελειωμένο πίνακα.


Της λέει: Περίμενέ με στην άκρη του γκρεμού.
Κι αυτή του λέει: Ελα...έλα! Εγώ είμαι ο γκρεμός.


Μια γυναίκα λέει στο πλήθος: Σκέπασε τον αγαπημένο μου
Γιατί τα ρούχα μου έχουν βραχεί από το αίμα του!


Αν δεν είσαι βροχή αγάπη μου
Γίνε δέντρο
Γόνιμο...γίνε δέντρο.
Κι αν δεν είσαι αγάπη μου δέντρο
Γίνε πέτρα
Υγρή...γίνε πέτρα.
Κι αν πέτρα, αγάπη μου, δεν είσαι
Γίνε φεγγάρι
Στο όνειρο της αγαπημένης...γίνε φεγγάρι.
[Ετσι είπε μια γυναίκα
Στον γιο της καθώς έθαβαν.]


Τούτη η πολιορκία θα διαρκέσει μέχρι ο πολιορκημένος.
Σαν τον πολιορκητή, να αντιληφθεί ότι η στενοχώρια
Είναι ένα απ' του ανθρώπου τα γνωρίσματα.


Σεις που επαγρυπνείτε! Δεν κουραστήκατε
Να επιτηρείτε το φως μες στο αλάτι μας;
Κι από τη φλόγα των ρόδων μέσα στην πληγή μας
Δεν κουραστήκατε, σεις που επαγρυπνείτε;


Στον δρόμο για τη φυλακή, μου είπε:
Βγαίνοντας, θα ξέρω
Πώς να επαινώ την πατρίδα
Ή να τη λοιδορώ
Είναι ένα επάγγελμα όπως όλα.


[Στην ποίηση:]
Πολιόρκησε την πολιορκία σου.


[Στην πρόζα:]
Από το λεξικό του Νόμου,
Πάρε τις αποδείξεις σου για μια πραγματικότητα
Που οι αποδείξεις την κατέστρεψαν
Κι εξήγησε τη σκόνη σου.


[Στην ποίηση και την πρόζα:]
Πετάξτε μαζί
Οπως τα δυο φτερά ενός χελιδονιού που φέρνει
Την ευλογημένη Ανοιξη.


«Εγώ ή αυτός»
Ετσι αρχίζει ο πόλεμος.
Ομως τελειώνει με μια αμήχανη συνάντηση:
«Εγώ κι αυτός».


«Είμαι για πάντα εκείνη»
Ετσι αρχίζει ο έρωτας.
Μα σαν τελειώνει,
τελειώνει μ' ένα αμήχανο αντίο:
«Εγώ κι αυτή».


Τούτη η πολιορκία θα διαρκέσει ώς την ημέρα που
Οι δάσκαλοι του Ολύμπου
Θα επαναλάβουν την αθάνατη Ιλιάδα.


Ενα παιδί θα γεννηθεί, εδώ, τώρα,
Στον δρόμο του θανάτου...κάθε ώρα.


Θα παίξει μ' έναν χαρταετό
Τεσσάρων χρωμάτων,
[Κόκκινο, μαύρο, άσπρο, πράσινο]
Επειτα θα μπει μέσα σ' ένα άστρο φευγαλέο.

Ο μάρτυρας με πολιορκεί: Δεν έκανα τίποτε άλλο από το ν' αλλάξω την κατοικία μου,
Τα απλά μου έπιπλα
Εβαλα μια γαζέλα πάνω στο κρεβάτι μου
Και μια ημισέληνο στο δάχτυλό μου
Για ν' απαλύνω τον πόνο μου.

Ο μάρτυρας με πολιορκεί: Μην ακολουθείς τη νεκρώσιμη πομπή
Εκτός εάν με γνώριζες.
Δεν ζητώ τη χάρη κανενός...''

محمود درويش (Μαχμούντ Νταρουίς)
Σε κατάσταση πολιορκίας
(αποσπασμα)


(Παραπομπη: www.mahmouddarwish.com)

 

 

Τη δημοσίευση την πείρα από συντρόφισσα, που την ανάρτησε σε κοινωνικό μέσο δικτύωσης και τις φωτογραφίες επίσης από συντρόφισσα η οποία σχολίασε την δημοσίευση. Τις έχει τραβήξει η ίδια και τις ευχαριστώ και τις δύο για την παραχώρηση.

...

Επιτρέψτε μου να είμαι απαισιόδοξος...

Γιατί όλα δείχνουν ότι έρχεται το τέλος του κόσμου, τουλάχιστο όπως τον ξέραμε;
Η κατάσταση στη μέση ανατολή παίρνει τερατώδεις διαστάσεις. Όσο αισιόδοξος και αν είναι κανείς, δε μπορεί να φανταστεί κάποια σύντομη και λογική λύση.
Παλαιστίνη, Συρία, Ιράκ στις φλόγες και το φάντασμα της "αραβικής άνοιξης" να γεννάει χούντες και καθεστώτα.
Από την άλλη η δύση, με τα τόσα ανοιχτά μέτωπα και το εμπόριο όπλων, οχυρώνεται σιγά - σιγά με το φασισμό. Στην Ουκρανία η οποία βρίσκεται στην Ευρώπη και όχι κάπου στα βάθη της Αφρικής, το κομμουνιστικό κόμμα τέθηκε υπό απαγόρευση και οι ναζί αλωνίζουν υπό τις ευλογίες των απανταχού αφεντικών.
Από που να αρχίσω και που να τελειώσω...
Να πάμε στην Λατινική Αμερική, να πάμε στην Αφρική, στην Άπω Ανατολή; Που σκατά να πάμε;
Ηνωμένες Πολιτείες, Ευρώπη, Αυστραλία, Καναδάς και μετά το χάος. Όχι ότι και στο εσωτερικό δεν έχει παντού "μικρά" χάη, αλλού περισσότερα και αλλού λιγότερα, αλλά τουλάχιστο αν θέλεις μπορείς να επιβιώσεις, λέμε τώρα...
Και οι περισσότεροι "αριστεροί" φαντασιώνονται επαναστάσεις, που ανάθεμα κι αν ξέρουν τι σημαίνει αυτό και τι κόστος έχει. Ή μάλλον ξέρουν οι πιο πολλοί και δεν θέλουν να το παραδεχτούν και αναθέτουν τη "δουλειά" σε αριστερά αστικά κόμματα και εκλογές, για να βγάλουν την ουρά τους απ έξω, διότι δεν είναι διατεθειμένοι να ανοίξει ρουθούνι, πόσο μάλλον το δικό τους ρουθούνι... Οπότε φαντάζονται και μια φιέστα - επανάσταση στα μέτρα τους.
(οι περισσότεροι λέω, όχι όλοι)
Εγώ προσωπικά επαναστάτης δεν είμαι. Μουσικός είμαι και καλλιτέχνης και πολύ λυπημένος και πολλές φορές εξοργισμένος και όχι λόγο της κρίσης της τελευταίας, αλλά λόγο της ανθρωπότητας, της ανθρωπότητας που γνώρισα εξ αρχής, από τότε που άρχισα να αντιλαμβάνομαι και να αναλύω την πραγματικότητα, λίγο μετά τα εφηβικά χρόνια.
Έτσι γεννήθηκε μέσα μου μια απέχθεια για τη ζωή τότε... Όχι, δε μπορώ να το πω μίσος. Και αυτή η απέχθεια με έκανε αυτοκαταστροφικό. Ναι, προτιμούσα να κάνω κακό στον εαυτό μου, αλλιώς θα έπρεπε να κάψω τον κόσμο όλο μονάχος μου. Έτσι ένιωθα ως νέος. Δε μπορούσα να βλέπω την αδικία γύρο μου και την απάθεια, την αποδοχή της βαρβαρότητας. Μα ούτε κι αυτό μου ταίριαζε.
Αργότερα και μέσα από την διαδικασία της αυτοκαταστροφής, συνειδητοποίησα ότι αυτό δεν μου αξίζει, σε κανέναν δεν αξίζει, αν και τρέφω απόλυτο σεβασμό σε όποιον επιλέξει να καεί, εκ συνειδήσεως και έχει την επίγνωση των πράξεών του.
Έτσι περνώντας μέσα από διάφορες δυσχερείς διαδικασίες κατάφερα να αλλάξω ρότα. Θες λίγο οι "αρχές", λίγο η ιδεολογία, λίγο η παιδεία και η ανατροφή που οι γονείς και ο περίγυρος τους και αργότερα ο δικός μου μου έδωσαν; Σιγά - σιγά και με πείσμα τα κατάφερα να θέλω να ζήσω και να αγωνιστώ.
Φτιάχνω τραγούδια και παίζω μουσική, προσπαθώ να αλλάζω καθημερινά, εμένα και τον περίγυρό μου, να εμπνεύσω τους νεότερους, τα παιδιά μας, να τους δείξω έναν άλλο τρόπο ζωής, να τους εθίσω στο αίσθημα της ελευθερίας και της ασταμάτητα αναπτυσσόμενης αυτονομίας.
Κάνω και τι δεν κάνω, αλλά τίποτε από αυτά δεν είναι αρκετό για να αποτρέψει την επέλαση της παγκόσμιας βαρβαρότητας.
Μας πήρανε φαλάγγι, λιγοστοί μου αληθινοί σύντροφοι και το μόνο που θα μπορούσε να τους ανακόψει είμαστε όλοι εμείς, μα πραγματικά όλοι.
Έχουν σκοπό να εντείνουν τις μάχες παντού, ακόμα και μέσα στις πόλεις, είναι απόλυτα προετοιμασμένοι. Και εδώ ακριβώς θα δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος.

Αλλά επιτρέψτε μου να είμαι απαισιόδοξος:
Όσο θα αναθέτετε σε εργολάβους τα όνειρά σας, ή την καβάτζα σας.
Όσο θα είσαστε χωρισμένοι σε δόγματα και ομαδούλες που κατέχουν την μοναδική αλήθεια.
Όσο θα μάχεστε κατά της εξουσίας με πεπαλαιωμένους τρόπους, μαρξιστικές θεωρίες και όλα αυτά που η εξουσία τα παίζει στα δυο της τα δάχτυλα.
Όσο θα αποφεύγετε να αντιμετωπίσετε το πρόβλημα, ελπίζοντας σε κάποιο θαύμα ή σωτήρα.
Όσο θα λέτε ψέματα ακόμα και στον ίδιο σας τον εαυτό.
Όσο θα σας κυριαρχούν τα ζωώδη - ανθρώπινα ένστικτα και όχι η φιλοσοφική σκέψη.
Όσο επιμένετε να μην σέβεστε τον εαυτό σας και το περιβάλλον που ζείτε.
Όσο η εξουσία θα αυξάνει ανενόχλητη την υπεροχή της απέναντι στους Ανθρώπους και την απανθρωπιά.
Πιστεύω ότι αυτοί οι λόγοι είναι αρκετοί...

Οι "επαναστάτες" αρχηγοί σας είτε είναι ηλίθιοι, καθοδηγούμενοι που αδυνατούν να κατανοήσουν την ουσία των πραγμάτων, είτε είναι συνεργάτες της εξουσίας και σας κοροϊδεύουν κατάμουτρα.  Πάντως να αλλάξουν τον κόσμο δε μπορούνε, αυτό είναι το μόνο σίγουρο, γιατί είναι λίγοι για πολλούς και διάφορους λόγους.
Και το πρόβλημα είναι παγκόσμιο και έτσι θα πρέπει να αντιμετωπιστεί, αλλά πρώτα απ όλα είναι προσωπικό.

Και μη σας κάνει εντύπωση που δεν μιλάω σε πρώτο πρόσωπο. Η ευγένεια του κώλου κομμένη αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες.
Και μπορεί να αλλάξει ο κόσμος χωρίς να ανοίξει ρουθούνι (περίπου), αλλά θέλει τρόπο, στ αλήθεια ανυπακοή και όχι συμβιβασμένη. Θέλει να ρισκάρουμε όλοι μαζί, να ξεχάσουμε τις δουλειές μας, τα σπίτια μας, τα πάντα και να γίνουμε προς το σύστημα ανενεργοί. Να οργανωθούμε προς αυτή την κατεύθυνση.
Να αρνηθούμε να γίνουμε συνένοχοι. Να τους αφοπλίσουμε.
Ούτε μια γενική απεργία διαρκείας δεν είστε ικανοί να κάνετε, απ ότι δείχνουν τα πράγματα. Πόσο μάλλον να απαρνηθείτε τον υπάρχον κόσμο με σκοπό να τον αλλάξετε.
Η ελευθερία που ευαγγελίζεστε είναι άγρια και απαιτεί θυσίες, μικρές, καθημερινές και μεγάλες.
Τα τσιτάτα σας με βρίσκουν απλό θεατή.
Δυστυχώς...
Η ιστορία και οι επαναστάσεις του παρελθόντος θα έπρεπε να μας έχουν μάθει πολλά, αλλά ο κόσμος το βιολί του.

Παρ όλα αυτά πιστεύω ότι προλαβαίνουμε, αν δράσουμε έγκαιρα και αυτό συμμένει τώρα!
Δράσε η σκάσε ή ακόμα καλύτερα μην κάνεις τίποτα, αλλά απολύτως τίποτα. Και αυτό δράση είναι.

Πάμε να θυμηθούμε και κάτι απ τα παλιά:

Και κάτι για τους οπαδούς και θιασώτες της βίας:
Η βία δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός. Η βία πρέπει πρώτα απ όλα να είναι αμυντική στάση, καθώς και η μη βία. Η βία θα πρέπει να ξεκινάει όταν δεν υπάρχει τίποτε άλλο πια για να μας σώσει, όταν δε μας μένει να πράξουμε τίποτε άλλο. Όταν είναι αναπόφευκτη. Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορείς να κάνεις πριν φτάσεις στο σημείο να χρησιμοποιήσεις βία και κάποια από αυτά σίγουρα είναι πιο δύσκολα.
Θέλουμε έναν κόσμο χωρίς βία και γι αυτόν ονειρευόμαστε και μαχόμαστε.

Punx not Dead!



...

Ντου από παντού

Δεχόμαστε την μεγαλύτερη μετωπική επίθεση που έχουν δεχθεί ποτέ οι λαοί στη νεότερη ιστορία. Για παλαιότερα μόνο με Ιούλιο καίσαρα και ιερά εξέταση μπορεί να το συγκρίνει κανείς.
Αν δεν ανασυνταχθούμε ταχέως, το χάσαμε το παιχνίδι αν δεν το έχουμε χάσει ήδη.
Μας χτυπάνε από όλα τα μέτωπα. Με πολέμους, με στημένες και ελεγχόμενες "επαναστάσεις" ανακατέματος της τράπουλας, προσφυγιά, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, με τη διαίρεση και με τον τρόμο, με την κατάργηση των ανθρώπινων και εργατικών δικαιωμάτων, με τις πουλημένες "αριστερές" του κάθε συστήματος, με την άνοδο του φασισμού, την επέλαση του κεφαλαίου και γενικότερα με την κατάργηση της ίδιας της ζωής όπως την ξέραμε.
Και εμείς επιμένουμε σε ρητορικές του κώλου, για τους κακούς τους Γερμανούς και τους δοσίλογους πολιτικούς και προδότες. Ποιοι είναι ρε οι προδότες; Ποια Μέρκελ; Έχετε χαζέψει εντελώς; Τη δουλειά τους κάνουνε. Δεν ήταν ποτέ στο πλευρό του λαού για να τον προδώσουνε. Ο καπιταλισμός είναι το πρόβλημα, η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα και αυτοί όλοι οι πολιτικοί είναι υπηρέτες του. Και ο Σύριζα υιοθέτησε αυτή την ρητορική και όλοι τρέχουν από πίσω σαν τους βλάκες. Και χάνουν οι δρόμοι από δυναμικό, χάνουν τα κινήματα. Περιμένει ο γκιαούρης εκλογές μπας και ξαναζήσει το χρυσό 80... Αυτό λέγεται αποπροσανατολισμός. Ξυπνάτε. Ακόμα να μάθετε;
Μας αποπροσανατολίζουν από το στόχο, από τον πραγματικό εχθρό, μας θέλουν σε ομαδούλες να τρωγόμαστε μεταξύ μας.
Διαβάστε την θεωρία των παιγνίων, την έχει η Wiki, μήπως και καταλάβετε επιτέλους ότι δεν είναι δυνατόν να κερδίσεις ένα ματς στο γήπεδο του αντιπάλου, στημένο και ραμμένο στα μέτρα του και με πουλημένη τη διαιτησία.
Οι εχθροί μας δεν απευθύνονται στη λογική του ανθρώπου, αλλά στα ένστικτα τα οποία τον κυριαρχούν: επιβίωσης, αυτοσυντήρησης και τα λοιπά. Ζούμε ακόμα στη σπηλιά και μας έχουν κάνει να πιστέψουμε πως κάτι το μεγαλειώδες είμαστε το σπέσιαλ και τώρα ακόμα και αυτό το καταργούν.
Ποιοι; Οι πολύ πλούσιοι, οι κυρίαρχοι του κόσμου και τα τσιράκια τους οι πολιτικοί.
Και οι εργάτες επιμένουν να αναθέτουν αυτό που πρέπει να κάνουν οι ίδιοι, σε πουλημένους συνδικαλιστές, εν γνώση τους ή δεν το κάνουν καθόλου. Αναθέτουν τις ελπίδες τους σε αστικά κόμματα που δήθεν θέλουν να ανατρέψουν το σύστημα. Και αυτά το μόνο που κάνουν είναι να προσπαθούν να συγκρατήσουν τον κόσμο κατά του καπιταλισμού, να λειάνουν τις ισορροπίες. Μόνο μερικοί τρελοί και γραφικοί το βλέπουμε αυτό;
Μια γενική απεργία διαρκείας ίσως;
"Καθαρίζουν" οι καθαρίστριες που δεν έχουν τίποτα να χάσουν; Λαμπρά!
Τι θα πείτε ρε αύριο στα παιδιά σας, όταν θα σε ρωτάνε "εσύ τι έκανες τότε"; Τι κόσμο θα τους παραδώσουμε;
Αντικαπιταλιστικά μέτωπα με πατριωτικό χαρακτήρα το 2014 και δεν είμαστε για γέλια...
Βρίσε το Γερμανό, βρίσε τον Εβραίο, βρίσε, βρίσε, βρίσε...
Όλοι οι καταπιεσμένοι του κόσμου πρέπει να είμαστε αδέρφια ρε και το κεφάλαιο να μας βρει απέναντι του, οι καταπιεστές μας, να τους τσακίσουμε.
Και ενώ εμείς μιλάμε εδώ, παντού στον κόσμο το κεφάλαιο ετοιμάζει στρατιές για να μας αντιμετωπίσει. Στρατιές σαν αυτές στην Ουκρανία. Στρατιές υπόδουλων λακέδων του συστήματος, που θα πουλάγανε ακόμα και τη μάνα τους για ένα καρβέλι ψωμί και μια στέγη. Χτίζει φυλακές, σπέρνει τον τρόμο και καταργεί τα πάντα, ενώ οι καταπιεσμένοι, τρομοκρατημένοι περιμένουν το Θαύμα.
Ατομική ανυπακοή ρε, σε όλα. Αλλά ποιος έχει τα αρχίδια να το κάνει; Από εκεί θα πρέπει να ξεκινήσουμε και μετά να βρεθούμε στους δρόμους γυμνοί γαμώ το κέρατό μου και να μην κάνουμε τίποτα, μα τίποτα απολύτως να τους τρελάνουμε. Και άμα μας την πέσουνε, να τους την πέσουμε πίσω.
Αλλά θα μου πεις, τι λέω τώρα ε;
Πρέπει να γεννηθεί νέο κίνημα, διεθνιστικό, αντιφασιστικό, κατά της ιεραρχίας, κατά της μεγάλης ιδιοκτησίας και τα λοιπά, ή να γίνουμε όλοι Αναρχικοί. Αλλά Αναρχικοί. Όχι λάιφστάιλ μαλακιστίρια και ότι να ναι με μαύρα και αλφάδια.
Άμα δε μπορούμε να αυτοργανώσουμε τις κοινωνίες μας, πάντα κάποιοι πιο έξυπνοι θα το κάνουν για εμάς προς όφελος τους.
Και γιατί λέω "νέο κίνημα"; Γιατί τα παλαιότερα είναι πολύ εύκολο να ελεγχθούν και να χειραφετηθούν από τις εξουσίες. Ξέρουν και πως θα κλάσουμε δηλαδή.

Άνθρωποι μπορούμε να είμαστε, ή θα παραμείνουμε ανθρωπάκια γονατιστά, έρμαια του κάθε σχιζοφρενή πλουσίου, που καταστρέφει τις ζωές μας και τον πλανήτη τον ίδιο στο βωμό του κέρδους;

Κεμάλ, βλέπω να σκάνε οι πυρηνικές και μετά να ζούμε το Mad Max στην πραγματικότητα...
Άστα χέστα κομαντάντε.


...

Θέλει δουλειά για να μην έχουμε κελιά

Κάποια μέρα δεν θα έχουμε φυλακές...
Κάποια μέρα δεν θα χρειάζονται οι φυλακές, δεν θα έχουν λόγο ύπαρξης. Αλλά ο ερχομός εκείνης της ημέρας, προϋποθέτει συλλογική εργασία και προεπαναστατική αυτοργάνωση, δημιουργία δομών και εκπαιδευτικών εστιών, επικοινωνία του μηνύματος στις πλατιές μάζες και δομημένη αλληλεγγύη.
Η κοινωνική επανάσταση δε μπορεί να είναι υπόθεση μίας μόνο γενιάς, αλλά τώρα πια σύντροφοι θα πρέπει να βιαστούμε γιατί μας πήρανε φαλάγκι. Ακόμα και τους αριστερούς που θα μπορούσαν να είναι στο πλευρό μας, τους αποκοιμίζουν μοιραία τα ίδια τα κόμματά τους. 
Πρέπει να βιαστούμε και ο Σύριζα να γίνει σύντομα εξουσία, για να τους ξεβρακώσουμε. 
Ξέρω, ότι αυτά που λέω τους χαλάνε πολλούς συντρόφους αριστερούς, αλλά είμαι πεπεισμένος ότι κανένα αριστερό κόμμα στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας δεν είναι δυνατό να είναι επαναστατικό. Με τις καλύτερες προθέσεις να έχει ξεκινήσει, στο γιγάντωμα του η διαφθορά της εξουσίας θα το τσακίσει. 
Δεν πρέπει να αναθέτουμε σε άλλους αυτό που πρέπει να κάνουμε εμείς. Θα πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Την αστική δημοκρατία τους δεν θέλουμε να αλλάξουμε, αυτό το σύστημα δεν θέλουμε να πολεμήσουμε; Για άμεση δημοκρατία δε μιλάνε πολλοί και άλλοι για αναρχική οργάνωση της κοινωνίας;
Κανένα αστικό κόμμα λοιπόν. Μόνο εμείς.
Αυτά τα ολίγα και τα απλά.

Αλληλεγγύη στους απεργούς πείνας κρατούμενους που τον αγώνα τους τον δίνουν για εμάς και τους επόμενους.

Θέλει δουλειά - πολύ δουλειά, για να μην έχουμε κελιά.


...

Ιστορίες άλλης εποχής, από το ημερολόγιο ενός τρελού, χαοτικού πανκιού

Και εκεί που κάθονταν στο πλατύσκαλο της εξώπορτας της πολυκατοικίας, στην 3ης Σεπτεμβρίου, ξαφνικά τους ήρθε ο ουρανός σφοντύλι. Ούτε που κατάλαβαν για πότε φρέναρε το ασφαλήτικο το τζιπ και το τεράνο μπροστά τους και για πότε πετάχτηκαν οι μπάτσοι και τους τις άστραφταν με μανία και χριστοπαναγίες και ότι μπορεί να βρει κανείς στα πιο εξεζητημένα λεξικά του υποκόσμου. Μα υποτίθεται πως ο υπόκοσμος ήμασταν εμείς, αλλά μπα ως αποδείχτηκε αργότερα, μετά από κάμποσα χρονάκια, η μαφία είναι όλοι αυτοί μαζί.

Και για να πάρουμε την ιστορία από την αρχή:

Ήταν τότε το 1992, όπου είχαν προηγηθεί τα γεγονότα για την παιδεία και η ατμόσφαιρα γενικότερα έβραζε. "Επιχείριση Αρετή" ξανά και ξανά μανά στα Εξάρχεια και άλλες περιοχές στο κέντρο, να καθαρίσουν την πόλη από τους πανκς και τους αντιδραστικούς και τα αναρχικά στοιχεία.
Εκείνο το βράδυ λοιπόν οι φίλοι μας περάσανε υπέροχα.
Όπως κάθε απόγευμα λοιπόν κλασσικά, συναντήθηκαν στην πλατεία Εξαρχείων και ύστερα από λίγο, βρέθηκαν αστροναυτικά στο πατάρι του "Εξαρχής", καφετέρια - στέκι της πλατείας. Πανκ κατάσταση, κάνα δυο χαπάκια για αρχή, αρτάν, ύπνους για τον κόμπο και τα χαλαρά και αναψυκτικό για το ανέβασμα. Τα ξύδια ακόμα σνομπάρανε.
Και πάνω στο χαβαλέ, τσουπ η ασφάλεια, μπάτσοι με πολιτικά επάνω στο πατάρι και να τους τραβάνε τσαμπουκά τρενάκι τη σκάλα κάτω, χωρίς κανέναν απολύτως λόγο και να τους πηγαίνουν ουρά στο τμήμα, με όλα τα αξεσουάρ, φάπες και μπινελίκια.
"Δεν σας είπαμε να μην ξαναπατήσετε στην πλατεία ρε μ... Θα σας τσακίσουμε στο ξύλο ρε π.... και θα σας κλείσουμε μέσα ρε και θα σας σκίσουνε τους κ..." και άλλα πολλά όμορφα, τα οποία δεν θα αναφέρω στο κείμενο, για να μπορέσουν να το διαβάσουν όλοι.
Να μην τα πολυλογώ, τμήμα πέμπτο Εξαρχείων, υπόγειο, κύκλο οι μπάτσοι οι άλλοι στη μέση και ξύλο αλύπητο.
"Θα ξανάρθεις στα Εξάρχεια ρε;"
"Θα ξανάρθω ρε πούστη.."
Και δώστου και μετά και τρεις με πέντε ώρες κρατητήριο και καλά για εξακρίβωση και έτσι περνούσε ο καιρός μέσα στη χλιδή και τη μέγκλα.
Πουτάνα ευμάρεια, αναφώνησε ένας αναρχοπάνκης καθώς έβγαιναν.

Τους αφήνουν λοιπόν τους φίλους μας, γύρο στις τρεις το πρωί. Παίρνουν λοιπόν το δρόμο για την καβάτζα περπατώντας, ο Γιώργος το Τσακάλι, η Λίλη, ο Σεραφίνο, η Άντζυ η ντεθού και ο Βλάσης ο πανκ. Στους δρόμους εν το μεταξύ να μην κυκλοφορεί ψυχή, παρά μόνο κανένα ταξί στο ξέμπαρκο. Μεσοβδόμαδα και χειμώνας βλέπεις...
Στο ύψος της πλατείας Βικτορίας και επί της οδού Πατησίων λοιπόν, δέχονται επίθεση από χρυσαυγήτες, οι οποίοι δεν ήταν γνωστοί τότε στον κανονικό, τον πολύ τον δημοκρατικό τον κόσμο τους νοικοκυραίους και τα λοιπά και διατηρούσαν τα γραφεία τους στην οδό Κεφαληνίας, λίγο παρακάτω. Παρ όλο που ήταν ήδη ξυλοκοπημένοι από τους αξιότιμους αστυνομικούς του πέμπτου τμήματος, οι φίλοι μας επιτέθηκαν ντου στους νεοναζί, που υπερτερούσαν σε αριθμό, τρεις περισσότεροι και όλοι άντρες. Οι δεύτεροι απάντησαν με σιδερογροθιές και ενώ ο καυγάς εμένετο ένας καράφλας έβγαλε στο ύπουλο έναν σουγιά με τον οποίο έσκισε την πλάτη του Γιώργου από πάνω μέχρι κάτω. Ένας πνιχτός ήχος πόνου ακούστηκε, ακολούθησε για ένα δευτερόλεπτο σιγή και αμέσως τότε οι καράφλες άρχισαν να τρέπονται σε φυγή, ενώ οι άλλοι τους έβριζαν κότες και τα λοιπά.
Εν το μεταξύ ο Γιώργος είχε σφαχτεί στην κυριολεξία. Οι υπόλοιποι δεν είχαν πάθει τίποτα το σοβαρό, παρά μόνο μερικά πονάκια και επίσης είχαν ρίξει και κάμποσες μαρτινιές στους καραφλούς, οπότε είχαν μαζέψει αρκετή αδρεναλίνη για να μπορέσουν να τον μεταφέρουν στο πρώτων βοηθειών, στο κέντρο. Τον περιέθαλψαν εκεί και τον έραψαν δωρεάν (που είσαι Γεωργιάδη να φουντάρεις), αλλά επειδή δεν είχε ασφάλεια, τους έστειλαν στο Μπακάκο στην Ομόνοια, για να αγοράσουνε αντιτετανικό ορό και κάτι χάπια που του είχανε γράψει και πάλι καλά που είχανε τα παιδιά μερικά ψιλά απάνω τους. Και όχι απλά μερικά, αρκετά για τα κυβικά τους θα έλεγα.

Ενώ λοιπον περιμένουν στην ουρά του φαρμακείου και οι υπόλοιποι πελάτες τους περιεργάζονται, πετάγεται ο Βλάσης και λέει με δυνατή φωνή: "Ρε σεις, δεν παίρνουμε και κανένα σιρόπι Peracon να το γιορτάσουμε, ύστερα από τόση ταλαιπωρία που τραβήξαμε σήμερα";
(το σιρόπι αυτό εκείνα τα χρόνια μπορούσες να το πάρεις χωρίς ιατρική συνταγή)
Όλοι συμφώνησαν επευφημώντας και φρικάροντας το ακροατήριο, έπειτα έκαναν τα ψώνια τους και πήραν το δρόμο της επιστροφής, αυτή τη φορά με ταξί που το κέρασε η Άντζυ, η οποία ήταν και χορηγός πολλές φορές, εφόσον καταγόταν από πλούσια οικογένεια των βορίων προαστίων και είχε την άνεση να τους μανατζάρει.

Όταν έφτασαν στο υπόγειο της 3ης Σεπτεμβρίου, ανακάλυψαν έξω από την πόρτα στη γωνία του διαδρόμου, μια σακούλα η οποία είχε μέσα δύο φιαλίδια χάπια βουλμπεγκάλ. Παραξενεύτηκαν στην αρχή αλλά τα πήρανε τελικά, αφού είχαν πιει πρώτα τα σιρόπια στην πορεία και είχανε χάσει τη μπάλα, πέρα στους πέρα κάμπους και τα μοιράστηκαν και αποφάσισαν να τα κουτουπώσουν όλα, από έξι ο καθένας, σκεπτόμενοι την ενδεχόμενη επίσκεψη της πολιτσμανίας.
Ύστερα από ένα φλας αναλαμπή λοιπόν, ο Βλάσης με τον Σεραφίνο, μοϊκάνια και οι δύο τότε, αποφάσισαν να καθίσουν στο πλατύσκαλο του ισογείου για να βγάλουν γούστα με τους πρώτους πρωινούς περαστικούς και καθώς τους έπαιρνε η ντάγκλα από το χημικό κοκτέιλ, τότε συννέβει και το τελειωτικό  χτύπημα. Πλακώσανε από παντού οι μπιζ και οι τζαζ και τους έκαναν μαύρους εκεί που κάθονταν και μπουκάρανε και στην καβάτζα από παντού και τα κάνανε και άνω κάτω όλα λίμπα και τους δέρνανε και τους φωνάζανε με μανία, "που είναι τα ναρκωτικά ρε μ....σκυλα, την έχετε όλοι γα..." και όλα αυτά τα όμορφα που συνοδεύουν την άγια καταστολή. Έπειτα χειροπέδες και τους φόρτωσαν για το τμήμα της οδού Θήρας.
Είχε πλέον ξημερώσει.

Τα αγόρια ήταν δεμένα σε πάγκους χειροπόδαρα, χωρίς παπούτσια και η πατούσες κόκκινες. Τα κορίτσια ήτανε μπλε μαρέ από το ξύλο και κάθονταν σε έναν καναπέ στο γραφείο του αξιωματικού υπηρεσίας, όπου τους κάνανε σεξιστικά αστειάκια και χειρονομίες, που δεν θα ήθελα να αναφερθούν καθόλου για απλούστατους και προφανείς λόγους.
Λύσανε λοιπόν τα αγόρια από τους πάγκους και τα οδήγησαν σε μία μεγάλη τουαλέτα, όπου τους περίμεναν κάτι τύποι με μηχανές κουρέματος.
"Ώρα να γίνεται άνθρωποι" είπε ο ένας και οι άλλοι γελούσανε καθώς τους πλησίαζαν απειλητικά. Οι φίλοι αντέδρασαν με αποτέλεσμα να πέσει ένα ακόμα ξεγυρισμένο χέρι ξύλο. Τους απειλούσαν ακόμα και για τις ζωές τους. Ο Γιώργος όντας πιο χτυπημένος, δεν άντεξε και λειποθύμισε. Αμέσως μετά και με τη βία, τα όργανα τους έκοψαν τις μοϊκάνες, ενώ τους έβριζαν και τους περιγελούσαν.

Όταν τους αφήσανε ήταν όλες και όλοι ένα μάτσο χάλια και αφού συνειδητοποίησαν ότι ήταν πέντε η ώρα το πρωί της άλλης μέρας, την είδανε να πάνε στο Μοναστηράκι, στον Πλάτανο για καφέ, γιατί ήταν από τα λίγα ωραία που άνοιγαν τόσο πρωί και μαζεύονταν κάθε λογής φρικιά από όλο το λεκανοπέδιο. Παράγγειλαν τσάγια και καφέδες, ηρέμησαν και αποφάσισαν να δώσουν συνέχεια στην κόντρα τους με το κατεστημένο.
Άλλη μια πανκ μέρα ξημέρωνε και θα πήγαιναν στο σταθμό του τρένου, να συναντήσουν τους δικούς τους για την επόμενη βόλτα.


(τα ονόματα των προσώπων είναι φανταστικά)

...

Να πεθάνει το Μουντιάλ στην Ήπειρο που γεννήθηκε

 Γράφει ο Αλέξανδρος Μικρός

Αγαπητέ/η φίλαθλε/η, σε λίγες ημέρες ξεκινά το πιο αιματοβαμμένο μουντιάλ από τη δημιουργία του. Διακόσιες πενήντα χιλιάδες άνθρωποι τουλάχιστον, έχουν απομακρυνθεί με τη βία από τα σπίτια τους, μιας και “έκαναν το λάθος” να τα χτίσουν εκεί που εκ των υστέρων οι διοργανωτές αποφάσισαν πως θα χτίσουν αθλητικές εγκαταστάσεις. Γυναίκες, παιδιά και έφηβοι οδηγούνται στη πορνεία και θα υποστούν σεξουαλική κακοποίηση από τις αρρωστημένες ορέξεις των εύπορων φιλάθλων που πηγαίνουν για να παρακολουθήσουν το μουντιάλ. Ενώ ως τώρα, αρκετοί εργάτες έχουν χάσει τη ζωή τους κατά τη διάρκεια κτισίματος ή και ανακατασκευής των σταδίων.
Και όλα αυτά υπό τις “ευλογίες της Βραζιλιάνικης “αριστερής” κυβέρνησης.
Χιλιάδες άστεγοι και τοξικομανείς, αναγκάζονται σε εκτοπισμό από τις περιοχές όπου επιβίωναν ως τα σήμερα, έτσι ώστε η χώρα να δείχνει "καθαρή" στους τουρίστες.
Εκατόν εβδομήντα χιλιάδες κάθε λογής μπάτσων θα σεργιανίζουν στους δρόμους τις μέρες της "ποδοσφαιρικής γιορτής". Εκατομμύρια δολαρίων σπαταλούνται από το Κράτος της Βραζιλίας, ούτως ώστε να επιβάλει τη τάξη και να δείξει την υποταγή του στο μεγάλο υπερεθνικό αφεντικό. Τρομονόμοι που απαγορεύουν τις διαδηλώσεις, ψηφίζονται και εφαρμόζονται άμεσα.
Το Βραζιλιάνικο κράτος χτίζει στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους άστεγους, τους τοξικομανείς, τους άνεργους νεολαίους και τους εξαθλιωμένους γενικότερα τους οποίους και εκδίωχνει από τις φαβέλες τις οποίες αφού γέμισε με ναρκωτικά στη συνέχεια άρχισε να τις ισοπεδώνει. Και όλα αυτά για να μη χαλάνε τη βιτρίνα του προϊόντος για το οποίο θα καταφθάσουν εκατοντάδες χιλιάδες, στη πλειοψηφία τους "δυτικοί" "ποδοσφαιροτουρίστες" Βραζιλία.

Η κερδοφόρος (για λίγους) πλευρά.

. Από τη μία πλευρά οι εκατοντάδες χιλιάδες Βραζιλιάνοι που ξεσπιτώνονται και ζουν με περίπου τρία δολάρια την ημέρα και από την άλλη οι άρχοντες του παγκόσμιου επαγγελματικού ποδοσφαίρου με τη FIFA η οποία μετά το τελευταίο σφύριγμα του τελικού, φιλοδοξεί να μετρήσει περί τα 4 δισεκατομμύρια δολάρια κέρδος. Ακολουθούν οι μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρίες του κόσμου και κάποιες δευτεροκλασάτες, που θα πληρώσουν στη FIFA περί τα 1,2 δισεκατομμύρια δολάρια προκειμένου να σας διαφημίζουν τα προϊόντα τους. Τα τηλεοπτικά δίκτυα επίσης θα καταθέσουν στο λογαριασμό, της εν Ζυρίχη εδρευούσης FIFA, 1,7 δισεκατομμύρια δολάρια για να προσφέρουν στο φιλοθεάμον παγκόσμιο κοινό τη “συγκίνηση του μεγαλύτερου ποδοσφαιρικού γεγονότος”.
Οι τοπικοί χορηγοί θα ξοδέψουν 120 εκατομμύρια, με σκοπό να φιγουράρουν με τη σειρά τους τα brandnames τους στα στάδια της διοργάνωσης. Τέλος, θα συρρεύσουν κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες τουρίστες-οπαδοί, οι οποίοι πέρα από του ότι θα νιώσουν από κοντά την έκσταση και τη χαρά της παρακολούθησης της αγαπημένης τους εθνικής ομάδας, θα δώσουν πρόθυμα τον οβολό τους για να αγοράσουν κάποια από τα "επίσημα προϊόντα".
Στην Βραζιλία, ενόψει του Mundial, σύμφωνα με ρεπορτάζ του «Al Jazeera» η πολεμική αεροπορία της χώρας αγόρασε δυο νέα αεροπλάνα «κηφήνες» για να περιπολούν από τον ουρανό. Η πολεμική αεροπορία της ξόδεψε 12 εκατομμύρια δολάρια να αγοράσει αυτά τα ειδικά αεροπλάνα, τα οποία θα είναι μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Η κυβέρνηση ανησυχεί για τυχόν τρομοκρατικές ενέργειες και για τις διαδηλώσεις ιδιαίτερα μετά τα όσα έγινε πέρσι κατά την διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων και έτσι φέρεται πως έχει δαπανήσει πάνω από 1 δις. δολάρια για τα μέτρα ασφαλείας.
Και ο λογαριασμός; Το κόστος της όλης φάσης; Δεκατέσσερα δισεκατομμύρια δολάρια. Και ποίος θα πληρώσει το λογαριασμό; Μα φυσικά τα εκατομμύρια των φτωχών Βραζιλιάνων, οι οποίοι θα πληρώσουν το χαβιάρι του Μπλάτερ και των ομοίων του και τα ακριβά πόδια του Μέσι και του Ρονάλντο.

Είναι βασικό να μη ξεχνάμε ότι σε αυτό το πανηγύρι των πολυεθνικών θα λάβει μέρος και η Εθνική Ελλάδας, της υπερχρεωμένης χώρας, της οποίας οι πολιτικές των τελευταίων κυβερνήσεων μπορεί να έχουν “Βραζιλιανοποιήσει” το λαό της, αλλά λεφτά για υπερατλαντικά ταξίδια και χλιδάτες διακοπές (με σαμπάνια, χαβιάρι, κόκα και μοντέλες) των κρατικοδίκαιων κηφήνων της συνεχίζουν να βρίσκονται και να υπάρχουν.

Μη παίρνεις μέρος σε αυτή τη μαζική δολοφονία, κλείσε τη τηλεόραση και μη παρακολουθήσεις ούτε ένα αγώνα για τον οποίο χιλιάδες φτωχοί πέθαναν και ξεσπιτώθηκαν προκειμένου αυτός να σε διασκεδάσει. Το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι όμορφο άθλημα, αλλά το μουντιάλ έχει χτισθεί επάνω σε ανθρώπινα κορμιά και είναι ποτισμένο με αίμα.


Κάνε μποϋκοτάζ στη τηλεθέαση των αγώνων και στην αγορά των προϊόντων που θα διαφημίζονται τις ημέρες που αυτοί θα διεξάγονται. Είναι το ελάχιστο που μπορείς να προσφέρεις στους εκατοντάδες χιλιάδες δυστυχισμένους εφόσον θέλεις ακόμη να λέγεσαι άνθρωπος. Στην αντίθετη περίπτωση συνεργείς κι εσύ στο λουτρό αίματος και πόνου.

(το κείμενο επιθυμεί να είναι ελέυθερο προς κάθε κινηματική χρήση ακόμη και χωρίς καμία αναφορά στον συγγραφέα του.) Προωθήστε, τυπώστε μοιράστε.

Εν ειρήνη ανάπαυση

Μικρές στιγμές - μεγάλες στιγμές
Ο Τζόνι θα πάρει το όπλο του και θα γυρίσει μετά από μερικούς μήνες χωρίς μαλλιά, χωρίς συκώτια, χωρίς επιδερμίδα, χωρίς κουράγιο, κουράγιο για τίποτα. Θα έχουμε όμως νικήσει και θα έχουμε δοξαστεί, ανάπηροι.
Τζόνι είσαι ήρωας!
Σου πάει το καροτσάκι...
Είσαι σκέτη τρέλα με ένα αυτί!
Ότι και να έχασες το έχασες για την πατρίδα, για εμάς όλους, για τις πολυεθνικές και άμα σε χρειαστούμε θα δουλέψεις έστω κι αν σου έχει απομείνει μόνο ένα δάχτυλο, μέχρι τέλους. Η πατρίδα σε χρειάστηκε, σε χρειάζεται και συ την ποθείς σαν πούστης. Είναι μια σχέση πάθους, το έμαθες και στο σχολείο.
Ο παπάς της γειτονιάς περιμένει μαζί με το κοράκι, να σου φάνε τα τελευταία τάλαρα, που τα μάζεψες από την σύνταξη της πρόνοιας. Ο Τζόνι ο βετεράνος! Ο θάνατός σου θα πρέπει να είναι αξιοπρεπής και το μνήμα καθώς πρέπει. Κρίμα που δεν θα είσαι εκεί να το δεις. Θα έρθουν και συνάδελφοι και ένας εκπρόσωπος της πολιτείας και άμα είσαι "τυχερός" θα σου έχουνε και μπάντα και αυτή από βετεράνους, άμα ζούνε.. άμα έχουν δάχτυλα να παίξουν την τρομπέτα...
Πρέπει να είσαι υπερήφανος Τζόνι, τα έδωσες όλα κι άλλα τόσα.
Αν τίποτα δεν αλλάξει εν το μεταξύ, το μόνο που σου μένει τώρα είναι να πεθάνεις.
Να αναπαυθείς εν ειρήνη.

..

Μέσα φυλακή

Και σου δημιουργούν την αυταπάτη ότι μέσα δεν είσαι
Και το φοβάσαι το μέσα
Το τρέμεις
Και είσαι έξω
Είναι πιο βολικά
Το έξω μοιάζει με την ελευθερία
Είναι ανοιχτό
Το μέσα είναι κλειστό
Σκοτεινό
Οι λέξεις έχουν δύναμη μεγάλη στο μυαλό σου
Βαρύτητα κι αξία

Αλλά όσο ο καιρός περνάει
Είσαι πιο μέσα από ποτέ
Εσύ
Με το έξω και το μέσα σου μαζί
Κλεισμένος
Όσο να πιστέψεις δε μπορείς
Μα κι άλλο τόσο
Και το πληρώνεις ακριβά
Βλαστημάς την κάθε μέρα
Μοχθώντας για τα σίγουρα
Όλη μέρα τρέχοντας
Και προγραμματίζοντας
Για τα πλέον βασικά
Γδέρνεις στο στήθος σου με άγχος και απόγνωση
Όταν δεν έχεις μονάδες
Για την επόμενη κλήση
Ρεύμα για την εκπομπή
Να φουσκώσεις τη ρόδα
Μη προσβασιμότητα στην δήθεν πληροφόρηση
Την τάδε μάρκα
Που σου έγινε ψωμί
Δίχως να το καταλάβεις
Κι άλλα πολλά σου έγιναν
Ανάγκες καθημερινές
Από το τίποτα
Και τις πληρώνεις
Με την ψυχή σου
Με το αίμα σου
Με το σώμα σου
Με δυο δεκάρες βρόμικες
Που για να τις κερδίσεις
Κατέβασες το κεφάλι
Υποχώρησες
Έσκυψες
Έγλειψες
Σύρθηκες σαν το φίδι
Υποχρεώθηκες
Έγινες ψεύτης
Ρουφιάνεψες
Πνίγοντας επιθυμίες
Πίνοντας όνειρα
Σκοτώνοντας παιδιά που δεν τα διάλεξες ποτέ
Γιατί ο κόσμος στο επέβαλε
Γιατί έχουν και οι γείτονες
Γιατί θέλεις να τους μοιάσεις
Και να φτάσεις πιο ψιλά
Αλλά είναι όλα ψέματα

Σου είπαν ψέματα
Τα πίστεψες
Τα έκανες δικά σου και τα σέρνεις παραπέρα
Αναπηρία
Του κόσμου όλου αυτή
Και η συνείδηση παραμονεύει κάθε στιγμή
Για να σε χτυπήσει κατάμουτρα
Όσο κι αν τα έχεις θάψει
Να σου φωνάζει κύριε
Πως ναι
Είσαι ένοχος
Για σένα και τους άλλους
Είσαι ένοχος για όλα
Και δεν θα μπορέσεις να κρυφτείς
Από τον ίδιο σου τον εαυτό
Που κρυφά μέσα σου
Θα ευχόσουνα
Να σε τσακίσει
Με λαχτάρα
Να σε γκρεμίσει
Γιατί είσαι ο τοίχος
Εσύ
Της μοναδικής σου φυλακής
Το αλεξίσφαιρο τζάμι μίας πραγματικότητας άλλης
Από το μοναδικό σου παράθυρο
Που θαρρείς πως δείχνει έξω
Κάτι
Που θα ήθελες
Να πιστέψεις
Και το ονόμασες
Ελευθερία...

Ελπίζω κάποτε να σου ευχηθώ:
"Καλός πολίτης"
Μα όσο σε βλέπω να μεγαλώνεις η ελπίδα μου χάνεται
Γιατί ο χρόνος μικραίνει
Και σε λίγο
Θα μας βρει νεκρούς

Ένα αντίο πικρό
Επόμενη ζωή δεν έχει
Και τώρα είναι απλά αργά
Και η αρχή φτάνει στο τέλος
Κουρασμένη
Σκυφτή

Αριστερά, νεοναζισμός και αυνανισμός

Το περίμενε κανείς πριν από μερικά χρόνια, ότι το 2014 θα συζητάμε για κίνδυνο της ανόδου του νεοναζισμού στη Ευρώπη;
Όχι... δεν λέω γι αυτούς που διαβάζανε ΚΛΙΚ και Cosmopolitan... για τους άλλους λέω, τους ψαγμένους τους αριστερούς, σαν τη γενιά των γονιών μας και παραπέρα, που είχανε φάει επίσης την φόλα ότι, δεν θα ξαναγίνει μεγάλος πόλεμος, γιατί οι λαοί είχαν πάρει το μάθημά τους από τον Β' παγκόσμιο.
Και επαναπαύθηκαν στις δάφνες του αντιδικτατορικού αγώνα τους (αυνανιζόμενοι το αντάρτικο) και επέτρεψαν σε ένα ΠΑΣΟΚ να καταστρέψει την κοινωνία και να διασύρει την αριστερά, όπως και ο Στάλιν και ο Μάο τον κομμουνισμό και γαλούχησαν τα παιδιά τους με πατάτες και προσωπικές ονειρώξεις.
Τώρα που βαράει το κεφάλαιο το ντέφι, χόρεψε κι εσύ φουκαρά ανάλογα με τον ρυθμό της κάθε κεντρικής γαϊδάρας σου.
Τα αφεντικά μας μαντρώσανε σε ιδεολογίες και μας παίζουν όπως θέλουν και γελάνε και επειδή εσύ είσαι πολύ νωχελικός, ο αγανακτισμένος κόσμος θα πηγαίνει με τους ναζί, γιατί τουλάχιστο έχουν πιο ξεκάθαρη άποψη.
Τι;
Δεν σου άρεσε αυτό;
Έχεις πελαγώσει;
Η εξουσία σε έχει τρομοκρατήσει;
Ε κούνα τον κώλο σου και δράσε!
Επικοινώνησε το μήνυμα και οργανώσου κατά κάθε μορφής εξουσίας.
Αλλιώς σκάσε και περίμενε μέχρι να σου δώσουν τα κράτη τουφέκι για να σκοτώσεις αθώους συνανθρώπους σου.

Ο Κίτσος ο νταής

Ακολουθεί ποίημα ακατάλληλον διά ανηλίκους και πολίτικαλ κορέκτ:

Φύτρωσε παντού χασίσι
Σε ανατολή και δύση
Και είναι όλα φωτεινά
Στο κοτσάνι του παπά

Μια καλόγρια γεμάτη
Έσερνε ένα δεμάτι
Να το πάει στο χωριό
Να του πει το σ αγαπώ - μα το Χριστό
Και άμα δε την επιστέψει
Η φούντα να τον καταστρέψει
Και να γίνει και μπεκρής
Και του κώλου μερακλής
Να γυρνάει στα μπορντέλα
Με τη σωβρακοφανέλα
Και να μας πουλάει τρέλα
Φτσέλα

Να τουμπάρει όλη γης
Και ο Κίτσος ο νταής
Τα παπάρια του να σέρνει
Να πατεί, κάτω να πέφτει
Να χτυπά την κεφαλή του
Στη βαρβάτη την ψωλή του
Και ίσως να τις κάνει ένα
Συν μυαλό ίσον κανένα

Και η καλόγρια η καημένη
Κόκαλο μαστουρωμένη
Τραγουδά τη διεθνή
Αγκαλιά με ένα αρνί
Και θυμάται το λεβέντη
Μέρα νύχτα βλαστημάει
Και τα μπούτια της τραβάει

Κι όποιος πάει στο Παρίσι
Απ τον πύργο να πηδήσει

Τα πράγματα είναι απλούστατα και οι δρόμοι μόνο δύο

 Όσοι - όσες δεν έχουν καταλάβει ότι με τη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού θα έχουμε πολύ κακά ξεμπερδέματα και ότι θα πρέπει να είμαστε ενωμένοι, όχι κάτω από κάποια πολιτική ομπρέλα, κόμμα, ταμπέλα, αλλά προτάσσοντας τις ανθρωπιστικές πανλαϊκές αξίες, την ελευθερία, την ισότητα, την αλληλεγγύη, την αξιοπρέπεια, την ανθρωπιά και την αντίθεση στην αδικία, τη βαρβαρότητα, τον ατομικισμό και όλα τα βλαβερά και θλιβερά για τον πλανήτη και την ανθρωπότητα παράγωγα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και της σύγχρονης αιματοβαμμένης αποικιοκρατίας και μοντέρνας δουλείας... θα πρέπει να κοιμούνται με τα τσαρούχια.
Και επίσης αν επιτραπεί να γίνουν όλα αυτά, μέσω της ανοχής, της αδιαφορίας, του προσωπικού συμφέροντος, ή με τη δικαιολογία της ελλιπούς πληροφόρησης, τον καιρό που και τα παιδάκια χρησιμοποιούν το ίντερνετ, τότε η ανθρωπότητα θα είναι άξια της μοίρας της.
Η εξουσία θα παίζει πάντα το επικοινωνιακό παιχνίδι της τρομοκράτησης των πολιτών και το "διαίρει και βασίλευε", μέσω κομματικών οργανισμών και πολιτικών ομάδων, θρησκειών, καθοδηγούμενων ή διεφθαρμένων ιδεολογιών και συστημάτων.
Εμείς πάντως δεν θα σταματήσουμε ποτέ είμαστε πάνω από όλα αυτά, με τη στάση της ζωής μας στην καθημερινότητα και τους μικρούς αγώνες μας, να προσπαθούμε να φτιάξουμε τον κόσμο και τους εαυτούς μας καλύτερους και να αναζητούμε συνεχώς την υγιή κοινωνικοποίηση και ένωση για τον συλλογικό αγώνα κατά της καταστροφής του ανθρώπινου γένους, εργαζόμενοι αδιάκοπα για τον νέο, ελεύθερο, αντί - ιεραρχικό κόσμο, όπου κάθε άνθρωπος αυτόνομος θα μπορεί να συμμετέχει γινόμενος λίπασμα για το άνθισμα του άγριου λουλουδιού, της ομορφιάς της ελεύθερης αταξικής κοινωνίας.
Η κρίση δεν είναι οικονομική.
Η κρίση είναι ανθρωπιστική και κρατάει χρόνια πολλά και πιο συγκεκριμένα στη σημερινή της μορφή ξεκίνησε από τις αρχές της δεκαετίας του 80, μέσω της αποβλάκωσης των μαζών από την "αριστερά" του ΠΑΣΟΚ, τα ΜΜΕ, τον κάθε Κωστόπουλο, Ρουβά... Μετά ήρθανε τα δάνεια και... και... και... η συνέχεια είναι σε όλους μας γνωστή.
Και να και το σύγχρονο ευρωπαϊκό μοντέλο:
Μεγαλουπόλεις που δεν παράγουν τίποτα, παρά μόνο άχρηστα για την επιβίωση καπιταλιστικά αγαθά στο βωμό του καταναλωτισμού και είναι αναγκασμένες να τραφούν από εισαγωγές, στο παιχνίδι του παγκόσμιου καπιταλισμού και εμπορίου, να πετάνε στα σκουπίδια εγχώρια προϊόντα για να αγοράσουν από την κατεχόμενη Αφρική και άλλους υποταγμένους λαούς ανά τον κόσμο μισοτιμής. Να φεύγει ο αγρότης από την ύπαιθρο γιατί δε μπορεί να πουλήσει, ή γιατί απλά έχει χάψει το όνειρο της μεγαλούπολης, για να μετατραπεί πολύ σύντομα σε τσιμπούρι του τρίτου κόσμου. Για παραγωγή πολιτισμού δεν το συζητώ καθόλου.
Από την άλλη, πολίτες άχρηστοι στα βασικά, όπως η επιβίωση με τη φύση, ή άλλες απλές πρακτικές γνώσεις, μα ειδικοί στα ipod και στην ηλεκτρονική σαβούρα, το μάνατζμεντ και άλλες ιστορίες γι αγρίους.  Άμεσα εξαρτώμενοι από την κάθε κυβέρνηση για να επιβιώσουν, για να μπορούν να έχουν τα εντελώς βασικά, στέγη, νερό, ρεύμα, φαγητό και στην καλύτερη περίπτωση "θεάματα". Και τουμπεκί ψιλοκομμένο αν η κυβέρνηση είναι φασιστική ή οτιδήποτε άλλο κακό, αρκεί να μην τα χάσουμε όλα, "τα πάντα". Και φόβος και τρόμος και κόντρα φόβος.
Αλλά δυστυχώς, δεν ξεπουλάς μόνο τον δικό σου υλικό κώλο αγαπητέ μαλάκα. Ξεπουλάς όλες τις αξίες και την κουλτούρα της ανθρωπότητας, συνενώνοντας σε εγκλήματα κατά της ίδιας της ανθρωπότητας, στην οποία υποτίθεται ότι ανήκεις.
Καλό;
Έσκασα...
Τα λέω έτσι χονδρικά και ζητώ συγνώμη για την ολίγον σαστισμένη γλώσσα μου και θέλω να σας πληροφορήσω ότι ακόμα δεν τα έχω χάσει, όσες σφαίρες και αν έχω δεχτεί στο μυαλό τα τελευταία χρόνια.
Κατά την ταπεινή μου άποψη λοιπόν δύο δρόμοι υπάρχουν:
Ο ένας είναι της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ο άλλος είναι της αποκτήνωσης και της δουλοπρέπειας.

Διαλιέχτε...