Η κατάσταση στη μέση ανατολή παίρνει τερατώδεις διαστάσεις. Όσο αισιόδοξος και αν είναι κανείς, δε μπορεί να φανταστεί κάποια σύντομη και λογική λύση.
Παλαιστίνη, Συρία, Ιράκ στις φλόγες και το φάντασμα της "αραβικής άνοιξης" να γεννάει χούντες και καθεστώτα.
Από την άλλη η δύση, με τα τόσα ανοιχτά μέτωπα και το εμπόριο όπλων, οχυρώνεται σιγά - σιγά με το φασισμό. Στην Ουκρανία η οποία βρίσκεται στην Ευρώπη και όχι κάπου στα βάθη της Αφρικής, το κομμουνιστικό κόμμα τέθηκε υπό απαγόρευση και οι ναζί αλωνίζουν υπό τις ευλογίες των απανταχού αφεντικών.
Από που να αρχίσω και που να τελειώσω...
Να πάμε στην Λατινική Αμερική, να πάμε στην Αφρική, στην Άπω Ανατολή; Που σκατά να πάμε;
Ηνωμένες Πολιτείες, Ευρώπη, Αυστραλία, Καναδάς και μετά το χάος. Όχι ότι και στο εσωτερικό δεν έχει παντού "μικρά" χάη, αλλού περισσότερα και αλλού λιγότερα, αλλά τουλάχιστο αν θέλεις μπορείς να επιβιώσεις, λέμε τώρα...
Και οι περισσότεροι "αριστεροί" φαντασιώνονται επαναστάσεις, που ανάθεμα κι αν ξέρουν τι σημαίνει αυτό και τι κόστος έχει. Ή μάλλον ξέρουν οι πιο πολλοί και δεν θέλουν να το παραδεχτούν και αναθέτουν τη "δουλειά" σε αριστερά αστικά κόμματα και εκλογές, για να βγάλουν την ουρά τους απ έξω, διότι δεν είναι διατεθειμένοι να ανοίξει ρουθούνι, πόσο μάλλον το δικό τους ρουθούνι... Οπότε φαντάζονται και μια φιέστα - επανάσταση στα μέτρα τους.
(οι περισσότεροι λέω, όχι όλοι)
Εγώ προσωπικά επαναστάτης δεν είμαι. Μουσικός είμαι και καλλιτέχνης και πολύ λυπημένος και πολλές φορές εξοργισμένος και όχι λόγο της κρίσης της τελευταίας, αλλά λόγο της ανθρωπότητας, της ανθρωπότητας που γνώρισα εξ αρχής, από τότε που άρχισα να αντιλαμβάνομαι και να αναλύω την πραγματικότητα, λίγο μετά τα εφηβικά χρόνια.
Έτσι γεννήθηκε μέσα μου μια απέχθεια για τη ζωή τότε... Όχι, δε μπορώ να το πω μίσος. Και αυτή η απέχθεια με έκανε αυτοκαταστροφικό. Ναι, προτιμούσα να κάνω κακό στον εαυτό μου, αλλιώς θα έπρεπε να κάψω τον κόσμο όλο μονάχος μου. Έτσι ένιωθα ως νέος. Δε μπορούσα να βλέπω την αδικία γύρο μου και την απάθεια, την αποδοχή της βαρβαρότητας. Μα ούτε κι αυτό μου ταίριαζε.
Αργότερα και μέσα από την διαδικασία της αυτοκαταστροφής, συνειδητοποίησα ότι αυτό δεν μου αξίζει, σε κανέναν δεν αξίζει, αν και τρέφω απόλυτο σεβασμό σε όποιον επιλέξει να καεί, εκ συνειδήσεως και έχει την επίγνωση των πράξεών του.
Έτσι περνώντας μέσα από διάφορες δυσχερείς διαδικασίες κατάφερα να αλλάξω ρότα. Θες λίγο οι "αρχές", λίγο η ιδεολογία, λίγο η παιδεία και η ανατροφή που οι γονείς και ο περίγυρος τους και αργότερα ο δικός μου μου έδωσαν; Σιγά - σιγά και με πείσμα τα κατάφερα να θέλω να ζήσω και να αγωνιστώ.
Φτιάχνω τραγούδια και παίζω μουσική, προσπαθώ να αλλάζω καθημερινά, εμένα και τον περίγυρό μου, να εμπνεύσω τους νεότερους, τα παιδιά μας, να τους δείξω έναν άλλο τρόπο ζωής, να τους εθίσω στο αίσθημα της ελευθερίας και της ασταμάτητα αναπτυσσόμενης αυτονομίας.
Κάνω και τι δεν κάνω, αλλά τίποτε από αυτά δεν είναι αρκετό για να αποτρέψει την επέλαση της παγκόσμιας βαρβαρότητας.
Μας πήρανε φαλάγγι, λιγοστοί μου αληθινοί σύντροφοι και το μόνο που θα μπορούσε να τους ανακόψει είμαστε όλοι εμείς, μα πραγματικά όλοι.
Έχουν σκοπό να εντείνουν τις μάχες παντού, ακόμα και μέσα στις πόλεις, είναι απόλυτα προετοιμασμένοι. Και εδώ ακριβώς θα δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος.
Αλλά επιτρέψτε μου να είμαι απαισιόδοξος:
Όσο θα αναθέτετε σε εργολάβους τα όνειρά σας, ή την καβάτζα σας.
Όσο θα είσαστε χωρισμένοι σε δόγματα και ομαδούλες που κατέχουν την μοναδική αλήθεια.
Όσο θα μάχεστε κατά της εξουσίας με πεπαλαιωμένους τρόπους, μαρξιστικές θεωρίες και όλα αυτά που η εξουσία τα παίζει στα δυο της τα δάχτυλα.
Όσο θα αποφεύγετε να αντιμετωπίσετε το πρόβλημα, ελπίζοντας σε κάποιο θαύμα ή σωτήρα.
Όσο θα λέτε ψέματα ακόμα και στον ίδιο σας τον εαυτό.
Όσο θα σας κυριαρχούν τα ζωώδη - ανθρώπινα ένστικτα και όχι η φιλοσοφική σκέψη.
Όσο επιμένετε να μην σέβεστε τον εαυτό σας και το περιβάλλον που ζείτε.
Όσο η εξουσία θα αυξάνει ανενόχλητη την υπεροχή της απέναντι στους Ανθρώπους και την απανθρωπιά.
Πιστεύω ότι αυτοί οι λόγοι είναι αρκετοί...
Οι "επαναστάτες" αρχηγοί σας είτε είναι ηλίθιοι, καθοδηγούμενοι που αδυνατούν να κατανοήσουν την ουσία των πραγμάτων, είτε είναι συνεργάτες της εξουσίας και σας κοροϊδεύουν κατάμουτρα. Πάντως να αλλάξουν τον κόσμο δε μπορούνε, αυτό είναι το μόνο σίγουρο, γιατί είναι λίγοι για πολλούς και διάφορους λόγους.
Και το πρόβλημα είναι παγκόσμιο και έτσι θα πρέπει να αντιμετωπιστεί, αλλά πρώτα απ όλα είναι προσωπικό.
Και μη σας κάνει εντύπωση που δεν μιλάω σε πρώτο πρόσωπο. Η ευγένεια του κώλου κομμένη αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες.
Και μπορεί να αλλάξει ο κόσμος χωρίς να ανοίξει ρουθούνι (περίπου), αλλά θέλει τρόπο, στ αλήθεια ανυπακοή και όχι συμβιβασμένη. Θέλει να ρισκάρουμε όλοι μαζί, να ξεχάσουμε τις δουλειές μας, τα σπίτια μας, τα πάντα και να γίνουμε προς το σύστημα ανενεργοί. Να οργανωθούμε προς αυτή την κατεύθυνση.
Να αρνηθούμε να γίνουμε συνένοχοι. Να τους αφοπλίσουμε.
Ούτε μια γενική απεργία διαρκείας δεν είστε ικανοί να κάνετε, απ ότι δείχνουν τα πράγματα. Πόσο μάλλον να απαρνηθείτε τον υπάρχον κόσμο με σκοπό να τον αλλάξετε.
Η ελευθερία που ευαγγελίζεστε είναι άγρια και απαιτεί θυσίες, μικρές, καθημερινές και μεγάλες.
Τα τσιτάτα σας με βρίσκουν απλό θεατή.
Δυστυχώς...
Η ιστορία και οι επαναστάσεις του παρελθόντος θα έπρεπε να μας έχουν μάθει πολλά, αλλά ο κόσμος το βιολί του.
Παρ όλα αυτά πιστεύω ότι προλαβαίνουμε, αν δράσουμε έγκαιρα και αυτό συμμένει τώρα!
Δράσε η σκάσε ή ακόμα καλύτερα μην κάνεις τίποτα, αλλά απολύτως τίποτα. Και αυτό δράση είναι.
Πάμε να θυμηθούμε και κάτι απ τα παλιά:
Και κάτι για τους οπαδούς και θιασώτες της βίας:
Η βία δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός. Η βία πρέπει πρώτα απ όλα να είναι αμυντική στάση, καθώς και η μη βία. Η βία θα πρέπει να ξεκινάει όταν δεν υπάρχει τίποτε άλλο πια για να μας σώσει, όταν δε μας μένει να πράξουμε τίποτε άλλο. Όταν είναι αναπόφευκτη. Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορείς να κάνεις πριν φτάσεις στο σημείο να χρησιμοποιήσεις βία και κάποια από αυτά σίγουρα είναι πιο δύσκολα.
Θέλουμε έναν κόσμο χωρίς βία και γι αυτόν ονειρευόμαστε και μαχόμαστε.
Punx not Dead!
...
