Η θεωρία των δύο κάμψεων της μέσης

γράφει ο Marx Factor

Η θεωρία αυτή ειναι θεωρία σαν την θεωρία των δύο άκρων. Με μια διαφορά ομως που θα την εξηγήσω αμέσως. Εδώ θα δώσω πραγματικά παραδείγματα για την θεωρία της μέσης και θα περιμένω πραγματικά παραδείγματα για την θεωρία των δύο άκρων γιατι τα υπάρχοντα ειναι για γέλια.
                Η θεωρία της μέσης θεωρεί οτι ζούμε σε διαρκή συμπλοκη και ποτέ σε ειρήνη, οσο υπάρχουν ταξεις και επικράτηση μιας πάνω στις αλλες. Αυτό ειναι θεωρία και ξερω πως δεν πειθει πολλους αλλα ειπαμε θεωρια ειναι και η αλλη. Η θεωρία της μεσης θεωρει οτι εφόσον υπαρχει «κράτος» δηλαδη καποια ομάδα οσο μεγάλη και αν διακηρύσσει ότι είναι η οσο ισχυρή αν πραγματικά ειναι επικρατει στις άλλες τοτε αυτόματα η ζωή ολων των εμπλεκομενων ακόμα και στη διάρκεια της «επικράτειας» ειναι μια καθημερινή συμπλοκή. Σε αυτή τη συμπλοκή υπάρχει ο «κρατών» ο αντιστεκόμενος και αυτοι που εχουν υποταχτεί και κοιτάν τη δουλιά τους. Αυτοι ΔΕΝ ειναι στη μέση, αυτοί ειναι η ΒΑΣΗ του ακρου που επικρατεί.
Στην εξεγερση  και κομμούνα των Ζηλωτών για δέκα χρόνια η Θεσσαλονίκη ειχε ζήσει μια αναδιανομη γης μια δικαιη κατανομη πλουτου και ολα αυτά με αμεσοδημοκρατικες διαδικασίες και την εφαρμογή για πρώτη φορα στο σκοταδιστικο φεουδαρχικο Βυζάντιο του θεσμού της λαϊκής συνέλευσης. Η κατάσταση αυτή ήταν εφικτή γιατι στους Ζηλωτές ειχε προσχωρήσει ο τοπικος κληρος και η πολυαριθμη ηδη κοινότητα των Σλάβων εποίκων που ηδη ειχαν κατέβει και οργανωθει στα Βαλκάνια σε ζαντρούγκες(μικρες αμεσοδημοκρατικες κοινότητες) η βοεβοδίες (μικρες φεουδαρχικες κοινότητες). Η καταστολή της εγινε εφικτή όταν η αντιπαλη πλευρά δωροδόκησε και πηρε με το μερος της τους μεχρι τοτε αμέτοχους και ουδέτερους σλαβους βοεβόδες που καθόταν στη μεση της αρχικης συγκρουσης.
Στην  Γαλλικη επανάσταση ενα μεγαλο αμέτοχο τμημα του πληθυσμου που ηταν στη μεση εγκλωβισμένο απο το φοβο του τοπικου καθολικου επισκόπου η του τοπικου αριστοκράτη που ακόμα ειχε το κεφάλι αναμεσα στους ωμους πηγε με το μερος των αντιμοναρχικών οταν εμαθε οτι ο βασιλιάς την κοπάνησε και ζήτησε εχθρικους στρατους να τον ξαναβάλουν στο θρονο σκοτώνοντας στη διάρκεια του εγχειρήματος πολυ πιθανά αρκετους απο τους υπηκόους του. Αυτη η μέση οταν ξυπνησε δημιούργησε την πρώτη κατάργηση μοναρχίας ΚΑΙ φεουδαρχίας στη μέχρι τοτε απαράδεκτη κοινωνικά Ευρώπη.
Στην επανάσταση του 1848 ενα μεγάλο τμημα μικροαστών που συνήθως δεν επαναστατούσε ενώθηκε με τους προλετάριους και ζητούσαν επιμονα  να ανέβει στο θρόνο ο Λουδοβίκος Βοναπάρτης ενας μετρια ως πολυ ηλίθιος που η μεγαλομανία του βασισμένη στην ενσυνείδηση της ανοησίας του και την επακολουθη ανάπτυξη τρομου για τους αλλους, οδήγησε στη σφαγή των προλεταριων και μερικών μικροαστών και στην επανίδρυση της δυναστείας με χειρότερους απο πριν όρους. Εδω η μέση παρήγαγε και την σφαγή της και την επικράτηση του άλλου άκρου.
Στην Παρισινη Κομμούνα του 1871 το μεγαλύτερο τμημα των αστών εμεινε αμέτοχο μη προσπαθώντας να υπερασπίσει το παραπαίον καθεστώς που εχανε τον πολεμο με τον Μπισμαρκ και εχανε και τον δήμο απο τους προλετάριους. Στην αντεπίθεση των δυνάμεων του Θιέρσου σε συμμαχία με τον Μπίσμαρκ οι αστοί ετρεξαν και «εδωσαν» τους εξεγερμένους, παρεχοντας πληροφορίες χρηματα και πολυτιμα εφόδια που τα στέρησαν απο τους αμυνόμενους με αποτέλεσμα σε μια βδομάδα να χάσουν και να γεμισει η πολη με λαικό αίμα ακόμα και σύμφωνα με την καθεστωτική αφήγηση. Εδω παλι η μεση «εδωσε» το ενα «ακρο» στο αλλο και το βοήθησε να επικρατήσει.
Στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο ολοι ηταν στη μεση εκτος απο μερικους πασιφιστές σοσιαλιστές και διεθνιστές κομμουνιστές. Ολη η μεση αποτελώντας ουσιαστικά ακρο πηγε για πολεμο κι οποιος διαφωνούσε η εκτελείτο η  τον δολοφονούσαν σαν προδότη η τον κλειναν φυλακη σαν προδότη. Εδω δεν υπηρξε μεση.
Στην εκτροπη που ακολούθησε την μεγάλη Οκτωβριανη Επανάσταση υπήρχαν εκατομμύρια στη μέση που δεν θελαν να παρουν θεση ανάμεσα στους εκκαθαριστές και στους εκκαθαριζόμενους. Οποιος δεν επαιρνε θέση δεν ηταν στο απυροβλητο. Ετσι οι Κάμενεφ και Ζηνόβιεφ ψηφισαν την εκδιωξη Τρότσκυ για να εκτελεσθουν 5-6 χρονια αργότερα σαν προδότες και οι ιδιοι. Η μεση καθοταν στη μεση εκτος και αν της ζήταγε το ενα ακρο να παρει θεση και τοτε επαιρνε τη θεση του ισχυρου ακρου.
Στη Χιτλερική Γερμανία ειναι πια κοινή γνωση το αποφθεγμα ενος καθολικου επισκόπου «και οταν ηρθαν πια για μενα δεν υπήρχε κανεις να με υπερασπίσει» δεν χρειάζεται ανάλυση το ποιανου το μερος εξυπηρετούσε η τρομοκρατημενη μέση της ναζιστικης Γερμανίας.
Στη Φασιστικη Ιταλία το ίδιο. Η αστικη μεση ξυπνησε οταν οι Γερμανοί συμμαχοί τους αρχισαν να εκτελουν τα παιδιά της μαζι με τα παιδιά των εργατών που υπηρετούσαν στους στρατους κατοχής μετά την συνθηκολόγησή τους με τους συμμάχους. Ξυπνησε πηρε το ακρο που νικαγε και μπορεσαν οι παρτιζάνοι να κρεμάσουν αναποδα τον Μουσολίνι και την Πετάτσι.
Στη Ελληνική αντίσταση ΔΕΝ υπήρχε μεση, οσο κι αν πεισματικα καθοσουν σε αυτή. Αν κτυπουσαν οι αντάρτες οποιος δεν ηταν μαζι τους μπορουσε να τους προδωσει, να εκτελεστει σε αντιποινα η να στελεχώσει τα ταγματα ασφαλείας. Μερικες φορές, που γιναν περισσότερες στον εμφυλιο ακόμα και ατομα απο τη μερια των ανταρτών μπορούσαν να εμφανιστουν αργότερα με τις στολες των διωκτών τους σαν αντάλλαγμα για την αμνησια που τους εδιναν.
Στον Ελληνικο εμφυλιο επίσης. Οι αμέτοχοι στηριξαν θελημενα η αθελα τους το ακρο που νικαγε.
Στα πετρινα χρόνια, αναπτύχθηκε και ανδρώθηκε η μεση του «Κυρ Παντελή» . Ο φοβικος μικρος ιδιωτης που κοιταγε τη δουλιά του και μολις του εκανες «μπου» με στολη περναγε απο το «δε ξερω δεν απαντώ» στο «εγω κοιτάω τη δουλια μου αλλα αυτος που με ρωτάς για να λεμε την αλήθεια ειναι...»
Στη χούντα αυτή η στάση δημιούργησε και αυταξία. Παινέθηκε οσο καμμιά άλλη απο τους γελοιότατους χουντικούς που ευτυχώς μας αφησαν ντοκουμέντα απο τον φασισμό φιλικο για νοικοκυραίους που εφάρμοσαν και που συνοψιζόταν στο «εκαστος να εποπτεύσει τον διπλανό του τον συντροφο του και τα παιδιά του ακόμα» του ανεκδιηγητου Παπαδόπουλου.
Στη μεταπολίτευση η μεση εσκυβε ποτε στο ΠΑΣΟΚ ποτε στη ΝΔ μα ποτε στα συμφέροντα του κοσμου της εργασίας και της ανεργίας. Η μεση δημιούργησε τον παρτάκια δικτυωμένο και αρκετες φορες ευκατάστατο λαιφσταιλιστα του ΧΑ , των ξεκολων , των γιωτ , των παρτυ και γενικά της παρτης του. Η μεση δημιουργησε αυτο το φοιτητικο εκτρωμα των ΠΑΣΠιτων και ΔΑΠιτων που με «μαζωματα» και «γλεντια» υποδοχής και ξεκολοεκδρομες γνωριζόταν με τους επιδραστικους/ες καθηγητες/τριες και πολλες φορες τις κρεβατοκαμαρές τους για μερικά θεματα, ενα χαρτι και γιατι οχι μετα εναν διορισμο.
Τα μεγάλα ποσοστα των δυο καθεστωτικών κομμάτων στις φοιτητικες εκλογες αντικατοπτρίζουν αυτην την «μεση» και οχι την «ευφυία» της αλλα την καθαρά νεανικη γρηγοράδα προσληψης της κατάστασης που εφοσον ειχε γαλουχηθει απο το σπίτι για ναναι στη «μεση» δεν δυσκολευόταν καθολου να διαλέξει τροπο ζωής και ακρο που θα υπηρετούσε.
Στις μερες της κρισης που ολοι νομισαν οτι δημιουργησε τον ναζισμό στην ελλάδα γιατι ακριβώς δεν διαβάσαν σωστά το τι δημιουργεί αυτο το άκρο...τοτε η μέση «επαναστάτησε» και ανακάλυψε την θεωρία των δύο άκρων. Με αυτή τη θεωρία ενα πιστολι χρυσαυγιτη ηταν για εναν δικαστή της μεσης λιγοτερο αξιοποινη πράξη απο μια σημαία αναρχικου. Ετσι υπηρχε και κατανομη ποινων 6 μηνες το πιστολι 3 χρονια η σημαια. Στις μερες της κρίσης η ιδια μεση που με τη στάση και ρητορική  της επι δεκαετίες βοηθουσε το ακροδεξιο η ναζιστικο ακρο να επικρατει παγκόσμια ανέλαβε την εκστρατεία κατά του ναζισμού. Αφωνοι και αλαλλοι παρακολουθουν οι αντιφασιστες τους διαφημιστές της ΧΑ να την κατακεραυνώνουν.
Ποια ειναι η ελπίδα της «μεσης» ? Να εξαφανίσει το «ακρο» ενσωματώνοντάς την εκλογική του δυναμη στο δικό της στρατοπεδο και να ασχοληθει απερίσπαστη σαν νεο «ακρο» με τον σταθερα απέναντι της παράγοντα...το «αλλο» ακρο που ειναι η κοινωνία που αντιστέκεται.
Η θεωρία της μέσης ειναι η πράξη της να σκύβει στη δυναμη του ακρου που ειναι απεναντι απο την κοινωνία. Και η θεωρία των δυο άκρων ειναι η πράξη ενσωμάτωσης του ενος απο τη μεση για να ξεκάνουν το αλλο.